Лірыка аўтара

Вясновы ўспамін

...Я ў доме адпачынку.

Першы, другі заезд. І вось сустракаю дзяўчынку – лепшую з нявест.

Нявестай яна ня стала.

Яна – ня жонка мая.

Але больш стройнага стана

ніколі ня бачыў я.

Точаныя ножкі,

вытачаны твар.

Вочы – раскосыя трошкі,

Такія, як у татар.

Мы з ёй – на алеі парка,

Гуляем з ёю ў лато.

«Вы, Оля, хто – татарка?»

«А вы угадайце – хто.

Не угадаеце? Цяжка?

Тады матайце на вус.

Чувашка я, чувашка,

Таварыш, белы рус!

Ня ведаць такой нацыі!

Ведаць пара даўно...»

Мы з Оляй ідзем на танцы,

З Оляй ідзем мы ў кіно.

Што нам трэба болей.

Ёсьць у нас маладосьць,

Ёсьць у Толі — Оля,

А ў Олі — Толя ёсьць.

А ў Олі сэрца ранімае –

Проста бяда адна!

А ў Олі сэрца раўнівае—

Як раўнавала яна!

Якою страшнаю караю

Тады пагражалі мне

З раскосінкай, карыя,

Чувашскія вочы яе!

Калі ж адыходзіў поезд,

Калі раставаліся мы,

Былі ў вачах тых – боязь,

Любоў і боль нямы.

Мы не спаткаліся болей.

Увесь успамін. Амін...

...Дзякуй табе, Оля,

за гэты вось успамін!

Сакавік, 1956

Заводзім...

Ранкам, калі адзьвіняць будзільнікі,

Заводзім наручныя гадзіньнікі.

Заводзім маторы, размовы заводзім,

Заводзім канвеер на заводзе.

Разам з спружынамі і пасамі

Заводзім сябе, заводзімся самі.

Заводзім так свае душы і целы,

Каб іх хапіла на дзень цэлы,

Каб дастаткова было саміх

Для клопатаў дзённых, дзённых шуміх.

А вечарам, зьняўшы з рук гадзіньнікі,

Заводзім стомлена будзільнікі...

НЯ ПОМНЮ ТАКОГА ЛЕТА…
Ня помню такога лета,
Каб было столькі квета,
Каб было столькі кветкавай,
Пялёсткавай белізны,
Каб яблыні так квітнелі,
Бялелі, ружавелі, —
Пасьля непагоды – слоты,
Пасьля халоднай вясны.

Ня помню такога лета,
Каб было столькі квета,
Каб яблыні так квітнелі,
Каб так цьвілі сады.
Так хораша, так шчодра!
Каб так краналі пяшчотна
Душы маёй лады!

Нібы казала прырода
Людзям майго народа:
«Ведаю, людзі добрыя,
Што радасьці вам нестае.
Дык вось, мае любыя дзеці,
Глядзіце на гэтую квецень,
Глядзіце і любуйцеся,
І цешцеся, дзеці мае!»

Я глядзеў на яблыні,
На гэты цуд новаяўлены,
Я глядзеў на квецень
І адыходзіў душой.
Такое было адчуваньне.
Такое хваляваньне,
Якое бывае ў храме
З яго ўрачыстай імшой.

Ня помню такога лета,
Каб было столькі квета
І каб быў такім цудам
Ён з сваёй белізной – чысьцінёй,
Быў выклікам яўным гэткім
Нежывым розным кветкам,
Бруду, брыдоце рознай,
Мярзоце ўсялякай зямной.

Не помню такога лета,
Каб было столькі квета
І каб быў такі сьветлы,
Як першы сьнегапад,
Як юначыя мроі,
Як вясельныя строі…
Ня помню такога лета,
Каб квітнеў так мой сад!
Чэрвень 2006