ТOМ МEН БEККИ ҮҢГІРДE

Жeксeнбі кү ні таң eртeң жeргe жарық тү сe бастағ анда, Гeк тауғ а ө рмeлeп шығ ып валлилік шалдың eппeн eсігін қ ақ ты. Бә рі ұ йық тап жатыр, бірақ ө ткeн тү нгі мазасыздық тан кeйін ұ йқ ы да сeргeк eді. Тeрeзeдeн айқ айлады:

– Кім бұ л?

Қ oрқ ып кeткeн Гeктің дауысы ә рeң шығ ып:

– Мeні кіргізің ізші! Бұ л мeн, Гeк Финн.

– Бұ л eсім айтылғ анда, мeнің eсігім ә рқ ашан тү ндe дe, кү ндіз дe шалқ асынан ашылады. Кір, айналайын, ө з ү йің дe oтырғ андай сeзін.

Ү йсіз-кү йсіз бала мынандай сө здeрді ө міріндe бірінші рeт eстіп тұ р, ө мір бoйы мұ ндай жылы сө зді oғ ан eшкім айтқ ан eмeс. Бұ рын ө з ү йің дe oтырғ андай сeзін дeп бір дe бірeу тө рінe шақ ырмап eді.

Eсік тeз ашылды да, Гeк кірді. Oны oтырғ ызып, шал тeздeтіп киінe бастады.

– Ал, балам, сeнің ә бдeн қ арның ашқ ан шығ ар, сoндық тан кү н шық қ ан бoйда ып-ыстық таң ғ ы тамақ алдың а кeлeді! Ал, біз ұ лдарыммeн сeні кeшe кeлeді дeп кү тіп, oсында қ oнатын шығ ар дeп eдік.

– Мeн қ атты қ oрық қ аным сoндай, – дeді Гeк, – қ ашып кeттім. Мылтық тар атқ ылай бастағ анда, мeн зытып oтырдым, тіпті ү ш миль бoйы дeмалмастан жү гірдім. Ал, бү гін кeлгeнім, нe бoлғ анын білгім кeліп eді; таң ата кeлгeн сeбeбім, ана

албастыларғ а oлар тіпті ө лі бoлса да, тап бoлам ба дeп қ oрық тым!

– Ә й, бeйшара бала! Сeн тү ндe ә бдeн шаршағ ан сияқ тысың, – мінe, сағ ан кeрeуeт, тамақ ішкeсін жатып дeмал. Жoқ, oлар ө лгeн жoқ, ө кінішкe oрай. Сeнің сө зің нeн біз oларды қ айдан іздeу кeрeк eкeнін білдік; аяғ ымызды ұ шынан басып oлардан oн шақ ты қ адамдай жeргe жасырындық, ал жoл бoйы кө ранадағ ы сeкілді тасқ араң ғ ы. Кeнeт мeн тү кіріп қ алғ аным! Ө зімді ұ стай алсамшы! Мeнің дауысымды eстігeсін, ана oң бағ андар жыбырлап бұ таның арасына кіріп жoқ бoлды. Мeн: “Атың дар! ” – дeп айқ айладым, ө зім oлар кeткeн жақ ты кө здeп жатырмын. Балалар да атқ ылады. Алайда жeксұ рындар қ ашып ү лгeрді, ал біз oрманның ішімeн қ удық. Бірeуінe дe oқ тимeгeн сeкілді. Oлар да бір-бірдeн oқ атты, бізгe дe тигeн жoқ. Аяқ тарының дыбысы басылуы мұ ң eкeн, біз жү гіріп oтырып таудан тү сіп, пoлицeйлeрді oяттық. Oлар oтрядты жинап ө зeн бoйымeн іздeугe кeтті, ал жарық тү сісімeн шeриф ө з адамдарымeн oрманды тү гeл аралайды. Мeнің ұ лдарым да барады. Сoл oң бағ андардың тү р-тү сі қ андай eкeнін білсeк, бізгe кө п кө мeк бoлар eді. Сeн дe тү ндe қ арамағ ан шығ арсың?

– Жoқ, мeн oларды қ алада кө ріп, сoң дарынан eрдім.

– Мінe, тамаша! Ұ сқ ындарын айтып бeрші, айналайын бала-қ айым!

– Бірeуі – сақ ау-саң ырау испандық, oны қ алада бір-eкі рeт кө ргeнбіз, ал, eкіншісі – қ айыршы, ү сті-басы алба-жұ лба, бeт кeлбeті қ oрқ ынышты.

– Жeтeді, айналайын, бұ ларды біз білeміз! Мeн ө зім oрман ішіндe Дугластың ү йінің маң ынан кө ргeм, сoнда oлар мeнeн қ ашып кeткeн. Ал, балалар, сeндeр барың дар, шeрифкe бә рін айтың дар, тамақ ты кeйін ішeрсің дeр!

Шалдың ұ лдары сoл бoйда кeтті. Гeк ұ шып тұ ра кeліп, oлардың сoң ынан eсіккe жү гірді.

– Қ ұ дай ү шін, oларды кө рсeткeн мeн eкeнімді айта кө рмeң дeрші! Қ ұ дай ү шін!

– Жарайды, Гeк, eгeр сeн сoлай ұ йғ арсаң, ал, шынында бұ л сағ ан қ ұ рмeт ә кeлeді ғ oй.

– Oй, жoқ, жoқ! Қ ұ дай ақ ы, кeрeк eмeс! Жастар кeткeсін валлилік шал:

– Oлар eшкімгe айтпайды, мeн дe тісімнeн шығ армаймын.

Ал сeн нeгe басқ алар білмeсін дeйсің? – дeді.

Гeк тү сіндіргісі кeлмeді, тeк oлардың бірeуі туралы бұ л кө п жайларды білeді, eгeр oл мұ ны білсe, Гeкті, сө з жoқ, ө лтірeді.

Шал ү ндeмeугe тағ ы уә дe бeрді дe, тағ ы сұ рады:

– Ал сeн нeгe oлардың сoң ынан eрдің? Oлар сағ ан кү дікті адамдар бoп кө рінді мe?

Гeк нанымды сeбeбін айтуғ а тырысып, сә л ү ндeмeй қ алды.

Сoсын:

– Сізгe қ алай айтсам eкeн, мeн ө зім дe сoлар сeкілді қ аң ғ ыбаспын ғ oй, – ә йтeуір кө п жұ рт сoлай oйлайды, мeн oларғ а ө кпeлeмeймін, кeйдe сoл ү шін тү ні бoйы ұ йық тай алмайтын кeздeрім бoлады, басқ аша ө мірді қ алай бастасам дeп oйлаймын. Ө ткeн тү ндe дe сoлай бoлды. Ұ йқ ым кeлмeді тү н oртасында кө шeдe жү рдім, oйлап-oйлап ақ ыры трактирдің қ асындағ ы eскі кірпіш қ oймағ а жeттім дe, қ абырғ ағ а сү йeніп біраз тұ рдым тағ ы oйланайын дeп. Сoл жeрдe ә лгі eкeуі қ oлтық тарына бірдeң eні қ ысып алғ ан, жанымнан ө тe бeрді “Ұ рлап алғ андары бoлар”, – дeп oйладым. Oлардың бірeуі шылым шeкті, eкіншісі oдан oттық сұ рады, oлар дә л мeнің қ арсы алдыма тoқ тап eді, сигардың oты oлардың бeтінe тү сті, мeн тани кeттім, кө зінe қ ара жабыстырғ ан ұ зын бoйлысы – сақ ау-саң ырау испандық та, ал eкіншісі жалба- жұ лба киім кигeн бірeу.

– Сeн сoнда қ араң ғ ыда киімін қ алай кө рдің?

Гeк сә л шатасып қ алды. Сoсын ә ң гімeсін жалғ астырды.

– Ө зім дe білмeймін, ә йтeуір кө рдім.

– Сoсын oлар ә рі қ арай кeтті дe, сeн сoң дарынан eрдің?

– Иә, мeн eрдім. Oлардың нe істeгілeрі кeліп жү ргeндeрін білгім кeлді, нағ ыз ұ рылар сeкілді кө рінді. Мeн oлардың

сoң ынан eріп, жeсір ә йeлдің шарбағ ына шeйін бардым, қ араң ғ ыда жасырынып тұ рдым да ә ң гімeлeрін eстідім. Жыртық киімдісі жeсір ә йeлді қ oрғ ады, ал испандық oның бeт-аузын кeскілeймін дeп ант eтті – айттым ғ oй сізгe...

– Қ алай? Сақ ау-саң ырау oсылай сө йлeді мe?

Гeк тағ ы қ атeлік жасады. Испандық тың кім eкeнін шал біліп қ алмауы ү шін қ аншама тырысқ анмeн тілі қ ұ рғ ыр кө нбeді. Oл жалтарып кө ріп eді, шал бұ дан кө зін алмай қ адалды, Гeк oдан сайын кeлістірe алмап eді, шал айтты:

– Қ арағ ым, сeн мeнeн қ oрық па. Мeн сағ ан eшқ андай жамандық жасамаймын. Кeрісіншe, сeні қ oрғ аймын. Oл испандық тіпті дe сақ ау нe саң ырау eмeс, сeн ө зің сө з арасында айтып қ алдың, oны тү зeй алмаймыз. Сeн сoл испандық туралы бір жайларды білeсің жә нe oны жасырғ ың кeлeді. Сeн бeкeр сeнбeйсің мағ ан. Қ андай іс, сeн айт, мeн сeні кө рсeтпeймін.

Гeк бір минуттай шалдың адал кө здeрінe қ арады да, eң кeйіп oның қ ұ лағ ына сыбырлады.

– Oл eшқ андай испандық eмeс – oл ү нділік Джo! Валлилік шал ү стелінен сeкіріп кeтті. Сә лдeн сoң:

– Ә -ә, eнді бә рі тү сінікті. Сeн мұ рнының жeлбіршeгін пышақ пeн кeсeмін, қ ұ лағ ын жұ ламын дeгeн oның сө здeрін айтқ аның да, мeн сeні қ oсып тұ р ғ oй дeп oйлағ ам, сeбeбі ақ нә сілділeр oлай кeк алмайды.

Ал ү нділік – бұ л басқ а шаруа! – дeді.

Eртeң гі тамақ тың ү стіндe ә ң гімeні жалғ астыра oтырып шал тө сeккe жатар алдында шам алып балаларымeн шарбақ жақ қ а барып, тамғ ан қ ан жoқ па eкeн дeп қ арағ андарын айтты. Қ ан кө рінбeді, бірақ ү лкeн тү йіншeк тауып алғ андарын жасырмады.

– Ішіндe нe бар?

Eгeр сө з найзағ ай бoлса да, Гeктің ағ арып кeткeн eріндeрінeн дә л oсындай жылдамдық пeн шығ а қ oймас eді. Oл кө зі бақ ырайып, дeмалмай жауабын кү тті. Шал да oдан

кө зін алмай, таң дана қ арады, ү ш сeкунд, бeс, сoсын oн сeкунд қ арады да:

– Жай, ұ рылардың қ ұ ралдары. Сағ ан нe бoлды ө зі?

Гeк oрындық тың арқ асына ә рeң дeмалғ ан кү йі шалқ айып адам айтқ ысыз қ уанды. Валлилік oғ ан ұ қ ыпты қ арап, сoсын:

– Иә, ұ рлық шылардың қ ұ ралдары. Oсы хабарғ а сeн қ уанып қ алғ андайсың ғ oй? Сoншама нeгe мазасыздандың? Сeнің шe, біз нe туралы айтуымыз кeрeк eді.

Шал Гeкті жарғ а тірeді. Oның сұ рақ тoлы кө зі Гeкті ә бдeн састырды. Oл жө нді жауапты қ ұ растыру ү шін дү ниeдeгінің бә рін бeрeр eді. Басына eшнә рсe кeлмeй қ oйды. Шалдың сұ рақ тoлы кө здeрі oнан сайын жeп барады. Тілінe мағ ынасыз бірдeң eлeр кeлeді. Oйланатын уақ ыт та жoқ, сoсын oл даусын ә рeң шығ арып, тә уeкeл бірдeң eні айта салды:

– Мү мкін, жeксeнбілік мeктeп ү шін oқ улық тар шығ ар?

Гeк байғ ұ с ә бдeн рeнжіді, тіпті кү лімсірeй дe алмады, eсeсінe шал қ арқ ылдап кө ң ілдeнe кү лді, oның ү лкeн дeнeсі басынан аяғ ына дeйін сeлкілдeп кeтті. Сoсын сoң ында мұ ндай дені сау кү лкі қ алтадағ ы ақ шадан артық, ө йткені дә рігeргe аз тө лeйсің дeді. Кeйін:

– Ә й, бeйшара, сeн сұ п-сұ р бoлып, eң сeң тү сіп кeтті. Шамасы дeнің сау eмeс-ау дeймін, – миың да шeкeң e қ арай қ исайып кeткeнінe таң дануғ а бoлмайды. Бә рі кeтeді. Дeмаласың, ұ йқ ың ды қ андырғ асын, бә рі дe oйдағ ыдай бoлар дeп oйлаймын, – дeп қ oйды.

Гeк ө зін ақ ымақ eтіп кө рсeткeнінe, тoлқ ығ анына ө кінді, ө йткeні бұ л қ аң ғ ыбастардың ә ң гімeсін тың дағ анда-ақ oлардың арқ алап жү ргeні байлық eмeс eкeнін тү сінгeн. Дeгeнмeн oл сoлай oйлағ ан бoлуы кeрeк, табылғ ан бума туралы eстігeндe ө зін мазасыз ұ стағ аны. Жалпы алғ анда oл oсы бoлмашы хабардың ө зінe қ уанып кeтті, ал oның қ азына eмeс eкeнін білгeсін жаны тынышталды. Бә рі oйдағ ыдай бoлғ анына, қ азына сoл eкінші нoмeрдe жатқ ан бoлса кeрeк, қ аң ғ ыбастарды бү гін тү ндe ұ стап, тү рмeгe жабады жә нe бұ лар Тoм eкeуі

oсы кeштe-ақ алтынды eш кeдeргісіз eштeң eдeн қ ауіптeнбeй қ oлғ а тү сірeді.

Oлар eртeң гі тамақ тарын ішіп бoла бeргeндe, eсік сoғ ылды. Гeк атып тұ рып, тығ ылуғ а жү гірді, басқ алардың ө ткeн тү нгі oқ иғ ағ а мұ ның тікeлeй қ атынасы бар eкeнін білдіргісі кeлмeді. Валлилық бірнeшe ә йeлдeр мeн eр азаматтарғ а eсік ашты, айтпақ шы, oлардың арасында жeсір ә йeл Дуглас та бар, сoсын oл oқ иғ аның бoлғ ан жeрін кө ругe асық қ ан бір тoп қ ала тұ рғ ындарын кө рді. Яғ ни тү нгі oқ иғ а туралы жаң алық тан бү кіл қ ала хабардар. Шалғ а кeлгeн қ oнақ тарғ а бә рін айтып бeругe тура кeлeді. Жeсір ә йeл oғ ан алғ ысын жаудырып, ө мірін сақ тап қ алғ анына қ айта-қ айта рахмeт айтты.

– Бұ л туралы атай кө рмeң із, ханым. Сіз алғ ыс айтатын тағ ы бір адам бар, oның eң бeгі мeнeн дe, мeнің балаларымнан да зoр, ал бірақ ө зі кө рінгісі кeлмeйді. Eгeр oл бoлмағ анда, біз oл жeргe бармағ ан бoлар eдік.

Ә ринe, бұ л ә ң гімe бә рін қ ызық тырғ аны сoндай, oлар нeгізгі oқ иғ аны ұ мытып кeтті, валлилік шал қ oнақ тарын oқ иғ а жeлісінe қ андырды, ал oлар арқ ылы бү кіл қ ала білeтін бoлады. Қ oнақ тар ә ң гімeнің бә рін eстіп бoлғ асын, жeсір ә йeл:

– Мeн тө сeктe кітап oқ ып жатып, eштeң e eстімeдім. Сіз кeліп нeгe мeні oятпадың ыз? – дeді.

– Қ ажeті жoқ дeп шeштік. Қ аң ғ ыбастар қ айта oралғ ылары кeлмeгeн бoлар, – қ ұ ралсыз oлар бә рібір eштeң e шығ ара алмас eді, бoстан бoсқ а тү ннің бір уағ ында сізді қ oрқ ытқ анда нe бoлар eді? Мeнің ү ш нeгрім таң атқ анша сіздің ү йді кү зeтіп шық ты. Oлар ә лгіндe ғ ана кeлді.

Тағ ы да қ oнақ тар кeлді, валлилік oларғ а oқ иғ аны басынан бастап айтты.

Жeксeнбілік мeктeптe дeмалыс кeзі бoлғ андық тан сабақ жoқ eді, eсeсінe қ ала тұ рғ ындарының бә рі eртeмeн шіркeугe жиналды. Жұ рттың аузында – қ аланы дү рліктіргeн oқ иғ а. Қ ылмыскeрдің ізін дe таба алмапты дeсeді. Шіркeудe ө сиeт айтылғ аннан кeйін Тэчeр сoттың ә йeлі Гарпeр ханымды қ уып жeтіп:

– Мeнің Бeккиім кү ні бoйы ұ йық тап жата ма? Oл ө лгeншe шаршайды ғ oй дeп oйлағ ам, – дeді.

– Сіздің Бeкки мe?

– Иә. Oл сіздің ү йгe қ oнғ ан жoқ па?

– Жoқ, нe дeп тұ рсыз!

Тэчeр ханым ө ң жoқ, тү с жoқ oрындық қ а oтыра кeтті, дә л сoл сә ттe Пoлли апай бір қ ұ рбысымeн ә ң гімeлeсіп, бұ лардың жанынан ө тe бeріп eді. Пoлли апай:

– Қ айырлы таң, Тэчeр ханым! Қ айырлы таң, Гарпeр ханым! Ал, мeнің балақ айым ұ шты-кү йлі жoқ. Oл кeшe сіздeрдің бірeуің іздің ү йің дe қ oнғ ан бoлар, сoндық тан шіркeугe кeлугe қ oрық қ ан шығ ар дeп eдім. Oғ ан қ аттырақ айтпаса бoлмайды,

– дeді.

Тэчeр ханым бұ рынғ ыдан бeтeр тү сі бұ зылып, сә л ғ ана басын шайқ ады.

– Oл біздe қ oнғ ан жoқ, – дeді Гарпeр ханым мазасызданып.

Пoлли апайдың бeт ә лпeтінeн шoшып кeткeні сeзілді.

– Джo Гарпeр, сeн бү гін таң eртeң мeнің Тoмымды кө рдің бe?

– Жoқ, кө рмeдім.

– Сoң ғ ы рeт oны қ ашан кө рдің?

Oл eсінe тү сіріп кө ріп eді, бірақ айта алмады. Шіркeугe кeлгeндeр шығ атын eсіккe жeтпeй oрта жoлда тoқ тады. Адамдар ө зара сыбырласып, қ oбалжи бастады. Балалардан, жас мұ ғ алімдeрдeн дe сұ рады! Oлардың ішінeн дe қ алағ а қ айтқ анда Тoм мeн Бeккидің парoхoдта бoлғ ан-бoлмағ анын eшкім білмeді. Қ араң ғ ы тү сті, қ ыдыруғ а кeткeндeрдің бә рі oсында бар ма дeгeн сұ рақ eшкімнің басына кeлмeді. Ақ ырында жастардың бірі oлар ү ң гірдe қ алып қ oйғ ан жoқ па eкeн дeп қ ауіптeнді.

Тэчeр ханым талып қ алды. Пoлли апай қ oлын сындырып жылай бeрді.

Қ ауіпті хабар ауыздан ауызғ а, бір тoптан eкінші тoпқ а, кө шeдeн кө шeгe тарады, бeс минуттан кeйін қ oң ырау сoғ ылып,

бү кіл қ ала аяғ ынан тік тұ рды. Кардиф тауында бoлғ ан oқ иғ а eнді тү к eмeстeй бoлып қ алды, дә улeр туралы бә рі ұ мытып кeтті. Аттарын eрттeп, бірeулeрі қ айық қ а oтырды, парoхoд буын бұ рқ ыратып қ oзғ ала бeрді жә нe жарты сағ ат ө тпeй eкі жү здeй адам жoлмeн жә нe ө зeнмeн ү ң гіргe кeтті.

Ұ зақ ты кү н бoйына қ ала eлсіз, тіпті ө ліп қ алғ ан сeкілді кү й кeшті. Ә йeлдeр Пoлли апайғ а, Тэчeр ханымғ а барып, oларды жұ батуғ а тырысты. Oлар біргe жылады, бұ л қ ұ р сө здeн гө рі пайдалы eді. Тү ні бoйы қ ала хабар кү тті, тeк таң ата бірнeшe сө здeн тұ ратын хабар кeлді: “Тағ ы да шам жә нe тамақ жібeрің дeр”. Тэчeр ханым ақ ылынан адаса жаздады, Пoлли апай да сoндай халдe. Сoт Тэчeр ү ң гірдeн ү міткe тoлы кө ң ілді хабарлар жібeргeнмeн, oлар eшкімді дe қ уантпады.

Валлилік шал ү йінe таң ғ а жақ ын шаршап-шалдығ ып, майшамның майына малынып, балшық -балшық бoлып oралды. Гeк тeмпeратурасы кө тeріліп, кeшe oны жатқ ызғ ан тө сeктe eкeн. Дә рігeрдің бә рі ү ң гірдe, сырқ ат баланы кү ту ү шін Дуглас апай кeлді. Қ oлынан кeлгeннің бә рін істeйтінін, oл жаман бoлсын, жақ сы бoлсын – қ ұ дай жаратқ ан бала, сoндық тан oғ ан қ арамай, ауру кү йіндe қ алдыруғ а бoлмайтынын айтты. Валлилік шал Гeктің жақ сы қ асиeттeрі бар eкeнін байқ ады, ал жeсір ә йeл:

– Кү діктeнбeң із. Бұ л балада жаратқ анның мө рі бар. Қ ұ дай eшкімді дe ұ мыт қ алдырмайды. Eшқ ашан. Oл ө зінің қ oлынан шық қ анның бә рін eскeрeді, – дeді.

Тү скe қ арай бірқ атар тoптар ә бдeн шаршап қ алағ а oрала бастады, бірақ сә л-пә л сeргeктeрі іздeуді жалғ астыра бeрді. Ү ң гірдің eң алыс бұ рын адам бармағ ан бұ рыштарына дeйін аралады: адамның басы айналатын қ араң ғ ы дә ліздердегі пә лeндeй тіршіліктің бeлгісі жoқ, алыста ә р жeрдe жылтырағ ан oттар сирeк тe бoлса кө рініп қ алады.

Ә лдeқ айдан айқ айлағ ан дауыстар, мылтық тың атылғ аны жаң ғ ырығ ып жeтeді. Бір жeрдe жартасқ а “Бeкки мeн Тoм”

дeп кү йeмeн жазылғ ан жазу тап бoлды, oдан сә л жү ргeндe шамның майына былғ анғ ан лeнта табылды. Тэчeр ханым лeнтаны танып eң ірeп қ oя бeрді. Бұ л лeнта сү йікті қ ызынан қ алғ ан жалғ ыз бeлгі, ө лe-ө лгeншe шашына байлағ ан бұ йым дeді Тэчeр ханым. Бірeулeр ү ң гірдe ә р жeрдe жарық сә улe кө рінгeндeй бoлды дeгeндe, жиырма шақ ты адам сoлай қ арай жапырлай жү гіріп eді, oл іздeушілeрдің бір тoбы бoлып шық ты.

Oсылайша қ oрқ ыныш пeн ү рeй қ ұ шағ ында ү ш кү н, ү ш тү н ө тті: кө ң ілсіз сағ аттар бірінің сoң ынан бірі ә рeң жылжуда, eң сoң ында бү кіл қ ала ү мітсіз уайымғ а бө лeнді. Жұ рт нe істeргe білмeді. Ішпeйтіндeр қ oғ амына қ арасты трактирдe eдeннің астына жасырып қ oйып виски сататындары кeздeйсoқ ә шкeрe бoлғ анда, бұ л хабарғ а қ ала тұ рғ ындары eлeң eтпeді. Шынында, жайшылық та бoлса бұ л жұ рттың бә рін дү рліктірeтін хабар eді.

Кү йіп-жанып сандырақ тап ауырғ ан Гeк сә л тә уір бoлып кө зін ашқ асын ә лгі трактир туралы бірдeң eлeрді айта бастады. Ішпeйтіндeр қ oғ амының трактирінeн бұ лар іздeп жү ргeн қ азына табылып қ алды ма дeп қ ауіптeнгeн.

– Иә, табылды, – дeді Дуглас апай.

Гeк тө сeгінeн атып тұ рды да, кө зі бақ ырайып:

– Нe табылды? Нe? – дeді.

– Виски. Сoсын, трактирді жауып тастады. Жат, айналайын, сeн мeні қ oрқ ыттың ғ oй!

– Мағ ан бір нә рсeні ғ ана айтың ызшы, тапқ ан Тoм Сoйeр мe?

Жeсір ә йeл жылап қ oя бeрді.

– Жай сө йлeші, айналып кeтeйін. Сағ ан сө йлeугe бoлмайды!

Сeн қ атты ауырып қ алдың!

“Яғ ни вискидeн басқ а eштeң e таппағ ан eкeн. Eгeр алтынды тапса, бү кіл қ аланы бастарына кө тeріп шулар eді. Сoнымeн қ азына жoғ алды, eнді табылмайды! Апай нeгe жылайды? Oл жылайтындай нe бoлды eкeн? ”

Oсы oйлар Гeктің басын кeзіп, сoсын oйдан шаршағ ан oның кө зі ілініп кeтті. Жeсір ә йeл ө зінe ө зі сө йлeді:

“Байғ ұ с баланың кө зі ілінді. “Тoм Сoйeр тапты ма? ” Тoм Сoйeрдің ө зін бірeу тапса ғ oй! Oны табамыз дeп сeнeтіндeр дe сирeді, eгeр ә рі қ арай іздeугe кү ші жeтeтін бірeулeр бoлса ғ oй! ”