Həqiqətən, sənin Rəbbin Fövqəlqüdrətlidir, Rəhmlidir”.

Doğ rudan da sə nin Rə bbin Fö vqə lqü drə tli və Rə hmlidir. Onun haki­miy­yə ti gö ylə rin və yerin bü tü n sakinlə rinə aiddir, Onun mə rhə mə ti bü tü n varlı qları ə hatə edir. Hə r bir mə xluq Onun ilahi sə xavə tində n lə zzə t alı r. Ö zü nü n qü drə ti sayə ­sində O (Pak və Mü qə ddə s Olan), kafirlə ri puç edir və cə zalandı rı r, Ö z mə rhə mə ti sayə sində isə O (Pak və Mü qə ddə s Olan), bə xtə və r mö minlə ri hə r cü r ş ə rdə n və bə dbə xtliklə rdə n xilas edə n yolla aparı r.

ﮜ ﮝ ﮞ ﮟ ﮠ ﮡ ﮢ ﮣ ﮤ

(26. 10) “Bir də fə Rə bbin Musaya mü raciə t etdi: “Zalı m bir xalqı n yanı na get –“

Fö vqə luca nö vbə ti də fə Musa peyğ ə mbə rin (ə) hekayə tini xə bə r verir. Bu gerç ə k ə hvalat Ş ə rə fli Quranda baş qa hekayə tlə rdə n daha tez-tez tə krarlanı r, ç ü nki ondan ç oxlu faydalı nə ticə lə r ç ı xarmaq və hə m də Musa peyğ ə mbə r (ə) ilə mö ­minlə r və kafirlə rin qarş ı lı qlı mü nasibə tlə rini bilmə k olar. Ş ə rə fli Quranda Musa peyğ ə mbə rin (ə) hekayə tinin tutduğ u mü hü m yer, Musaya (ə) nazil edilə n qanu­nun ə zə mə tinə və Tö vratı n, Ş ə rə fli Quran­dan baş qa, bü tü n qalan Sə mavi Kitablar­dan ü stü nlü yü nə də lalə t edir.

Ey Muhə mmə d! Fö vqə luca Rə bbin Musa (ə) ilə danı ş ması nı və onu (ə) Ö zü ­nü n peyğ ə mbə rlə rində n və elç ilə rində n biri etmə sini yadı na sal. Rə bb ona (ə) yer ü zü ndə tə kə bbü rlə gə zə n və Allahı n digə r mə xluqları ndan ö zlə rini ü stü n tutan zalı m insanları n yanı na getmə k hö kmü vermiş di. Lakin ə n baş lı cası, onları idarə edə n insanı n ö zü nü “Allah” elan etmə si idi.

ﮥ ﮦ ﮧ ﮨ ﮩ ﮪ

(26. 11) “fironun xalqı nı n yanı na. Mə gə r onlar qorxmurlar? ”

Ey Musa! Fironun (L[93]) xalqı nı n yanı na get, onlarla nə zakə tlə davran və onları Allahdan qorxmağ a ç ağ ı r. O (Pak və Mü qə ddə s Olan), onları xə lq etmiş və onlara fasilə siz olaraq ruzi verir və buna gö rə də onlar Onun ilahi qə zə bində n qorxmalı və kafirlikdə n ə l ç ə kmə lidirlə r.

ﮫ ﮬ ﮭ ﮮ ﮯ ﮰ ﮱ ﯓ ﯔ ﯕ ﯖ ﯗ ﯘ ﯙ ﯚ ﯛ

(26. 12) “O dedi [94]: “Ey Rə bbim! Mə n qorxuram ki, onlar mə ni ya­lanç ı sayarlar,

(26. 13) “kö ksü m sı xı lar və dilim aç ı lmaz. Harunu da gö ndə r! ”

Musa (ə) qorxdu ki, bu mə suliyyə tli və zifə ni yerinə yetirə bilmə z və qə rara aldı ki, ö z ə ndiş ə sini ə saslandı rsı n və Allahdan kö mə k və yardı m istə sin. Baş qa bir ayə də deyilir ki, Musa (ə) belə mü raciə t etdi: “Ey Rə bbim! Mə nim ü ç ü n sinə mi aç! Və zifə mi asanlaş dı r! Dilimdə ki dü yü nü aç ki, onlar nitqimi baş a dü ş ə bil­sin­lə r. Mə nə ö z ailə mdə n qardaş ı m Harunu kö mə kç i tə yin et. Onun sayə sində gü ­cü mü artı r və ona icazə ver mə nimlə və zifə mi bö lü ş dü rsü n” (Taha, 20/25-32). Musa (ə) dedi: “Ey Rə bbim! Mə n onlardan birini ö ldü rmü ş ə m və qorxuram ki, onlar mə ni ö ldü rsü nlə r. Qardaş ı m Harun mə ndə n daha bə lağ ə tlə danı ş andı r. Onu da mə nimlə kö ­­mə kç i gö ndə r ki, mə nim doğ ruç uluğ umu tə sdiq etsin. Mə n doğ rudan da qorxuram ki, onlar mə ni yalanç ı saysı nlar” (Qə sə s, 28/33-34). Fö vqə luca, Musanı n (ə) xahiş ini qə bul edə rə k, Haruna (ə) da peyğ ə mbə r də rə cə si verdi.

ﯜ ﯝ ﯞ ﯟ ﯠ ﯡ ﯢ

Mə n bir gü naha gö rə onları n qarş ı sı nda mə suliyyə t daş ı yı ­ram və qorxuram ki, onlar mə ni ö ldü rsü nlə r”.

Sö hbə t Musanı n (ə) Misirdə olduğ u zaman ö ldü rdü yü gibtidə n[95] gedir.

ﯣ ﯤ ﯥ ﯦ ﯧ ﯨ ﯩ ﯪ ﯫ ﯬ