Fk Hadisəsi Və Böhtan Atanların Tövbəsinin Qəbulu 2 страница

1764. Aiş ə O rə vayə t edir ki, Peyğ ə mbə r bir sə fə rə ç ı xmaq istə dikdə zö vcə lə ri (yoldaş ları) arası nda pü ş k atardı. Pü ş k onlardan hansı na dü ş sə ydi Peyğ ə mbə r r onu ö zü ilə birlikdə sə fə rə aparardı. Dö yü ş lə rin birinə getmə k istə diyi vaxt hə miş ə ki kimi aramı zda pü ş k atdı və bu də fə pü ş kdə mə nim adı m ç ı xdı. Mə n Peyğ ə mbə r r ilə birlikdə sə fə rə ç ı xdı m. Bu sə fə rimiz artı q hicab ayə sinin nazil olması ndan sonra baş vermiş di. Mə ni Kə cavə ndin iç ə risində aparı rdı lar. (Dincə lmə k istə dikdə) kə cavə ndin iç ə risində n dü ş ə rdim. Bü tü n sə fə r boyu belə davam etdi. Nə hayə t Peyğ ə mbə r r bu dö yü ş ü baş a vurub Mə dinə yə yaxı nlaş dı qda (dincə lmə k ü ç ü n) dayandı. (Bir mü ddə t orada qaldı qdan sonra) Peyğ ə mbə r r hə rə kə t etmə k ə mrini verdi. Mə n (ehtiyacı mı ö də mə k ü ç ü n tə kbaş ı na) ordudan ayrı lmı ş dı m. Ehtiyacı mı yerinə yetirib geri qayı tdı m. (Yolda ə limi) sinə mə vurduqda gö rdü m ki, Yə mə n muncuqları ndan olan boyunbağ ı m qı rı lı b dü ş mü ş dü r. Də rhal dö nü b onu axtarmağ a baş ladı m. Elə onu axtarmaq da mə ni yoldan saxladı. Mə nim kə cavə ndimi aparan kimsə lə r mə nim orada olduğ umu zə nn edə rə k kə cavə ndi də və nin ü stü nə qoymuş dular. O, zaman qadı nlar xə fif və az yediklə ri ü ç ü n yü ngü l ç ə kili olurdular. Elə bu sə bə bdə n də kə cavə ndi qaldı ran kimsə lə r onun ç ə kisində ki fə rqə varmayaraq onu (də və nin ü zə rinə) qoymuş dular. O, vaxt mə n kiç ik yaş da (gə nc yaş ı nda) bir qadı n idim. Bu sə bə blə də də və ni qaldı rı b və ç ə kib getmiş dilə r. Ordu getdikdə n sonra mə n boyunbağ ı mı tapdı m. Mə n ordunun olduğ u yerə gə ldikdə artı q orada nə bir ç ağ ı ran, nə də bir cavab və rə n vardı. Kə cavə ndin qoyulduğ u yerə gə ldim. Onlar mə ni kə cavə ndin iç ə risində tapmadı qları nı bilib geri dö nə cə klə rini gü man etdim. Mə n bu fikirlə yerimdə oturdum. (Bir mü ddə tdə n sonra) gö zlə rim mə nə ü stü n gə lib yatdı m (yuxuladı m). Sə fvan İ bn Muattil ə s-Sulə mi y sonra Zə kvani[148] arxadan gə lə n ə sgə rlə rin qalmı ş olan ə ş yaları nı və s. ş eylə ri gö tü rə rə k (toplayaraq) sahibinə qaytarmaq və zifə sinə sahib idi. Bu kimsə sə hə rə yaxı n mə n olduğ um yerə gə lib ç atdı qda yatmı ş bir insan qaraltı sı nı gö rü b mə nə yaxı nlaş mı ş dı. O, (hicab ayə si) nazil olmamı ş dan ə vvə l mə ni gö rdü yü ü ç ü n də rhal mə ni tanı mı ş dı. Mə n onun (mə ni tanı dı ğ ı an) İ nnə Lillə hi Və İ nnə İ leyhi Raciun – Biz Allahı n bə ndə lə riyik və ona tə rə f qayı dacağ ı q». (ə l-Bə qə rə 156) ayə sini «İ stirca» sö zlə rini sö ylə mə si ilə ayı ldı m. Də rhal ç arş abla ü zü mü ö rtdü m. Allaha and olsun ki, bir tə k kə lmə də belə demə di və mə n ondan «İ stirca» sö zlə rində n baş qa bir kə lmə də belə eş itmə dim. Mə nim də və yə minmə yim ü ç ü n də və nin ö n ayaqları nı basaraq (də və ni) ç ö kdü rdü. Mə n də və yə mindim. (Də və nin ü zə ngisində n) tutaraq ç ə kib apardı. Nə hayə t ş iddə tli isti olduğ undan dincə lmə k ü ç ü n dayanmı ş orduya ç atdı q. Bu an haqqı mda (iftira olaraq) hə lak olan hə lak olmuş dur. İ ftira atan Abdullah İ bn Ubeyy İ bn Sə lul idi. Nə hayə t Mə dinə yə ç atdı q. Mə dinə yə gə ldikdə bir ay xə stə oldum. Bu vaxt cə maat iftira sö hbə tlə rini (sö zlə rini) danı ş ı r və mü zakirə edirdilə r. Mə n isə bunları n heç birində n xə bə rdar deyildim. Yalnı z xə stə lə ndiyim zaman mə ni ş ü bhə lə ndirə n bir ş ey vardı ki, o da Peyğ ə mbə r r baş qa vaxtlarda gö rmə kdə olduğ um Lü tf və Mə rhə mə ti bu xə stə liyim vaxtı gö rmü rdü m. Ancaq yanı ma gə ldikdə salam verə r, sonra da (adı mı ç ə kmə də n): «Xə stə niz necə dir!» deyə buyurardı. Bü tü n bunlar mə ni ş ü bhə lə ndirsə də mə n ş ə rri hiss etmirdim. Nə hayə t xə stə liyimdə n tə zə qurtarmı ş dı m ki, (sağ almı ş dı m) evdə n ç ö lə ç ı xdı m. Mə nimlə bə rabə r Mistahı n anası (Ummu Mistah) da ç ı xmı ş dı. Biz ehtiyacı mı zı ö də mə k ü ç ü n Mə nasi (Mə dinə yaxı nlğ ı nda yer) tə rə fə ç ı xmı ş dı q. Buralar ancaq gecə də n-gecə yə zə ruri ehtiyacı mı zı ö də mə k ü ç ü n ç ı xdı ğ ı mı z yerlə r idi. Bu da evlə rimizin yaxı nlı qları nda ayaqyolları tikilə nə qə də r davam etdi. O, vaxtlar bizim bu halı mı z ibtidai ə rə blə rin halı na bə nzə yirdi (onlar da zə ruri ehtiyacları nı ö də mə k ü ç ü n evlə rində n ç ox uzaqlaş ardı lar). Mə n də Mistahı n anası ilə ç ö lə ç ı xdı m. Bu qadı n Ə bu Ruhm İ bn Muttalib İ bn Abdi Mə nafı n qı zı dı r. Anası da Sə xr İ bn Amirin qı zı dı r ki, bu qadı n da Ə bu Bə kr ə s-Sı ddı qı n y xalası dı r. Ə bu Ruhmı n qı zı nı n oğ lu da Mistah İ bn Usasə İ bn Abbad İ bn Muttalibdir. Birgə evə qayı tdı qda Mistahı n anası nı n paltarı nı n (ə tə yi) ayağ ı na iliş ə rə k sü rü ş dü. (Ə rə blə r arası nda fə lakə t zamanı sö ylə nilmə si adə t olan: «Dü ş mə nin hə lak olsun! duası yerinə): «Mistah hə lak olsun! deyə oğ luna bə d dua etdi. Mə n də ona: «Nə pis sö z sö ylə din! Bə dr dö yü ş ü ndə dö yü ş ə n bir kimsə ni sö yü rsə n?» dedim. Qadı n mə nə: «Eh! Sə n onun sö ylə diklə ri sö zlə ri hə lə eş itmə misə n?» deyə cavab verdi. Mə n: «O, nə deyib ki!» deyə soruş dum. O, da mə nə iftira sahiblə rinin dediklə ri sö zlə ri xə bə r verdi. Artı q xə stə liyimin ü stü nə bir xə stə lik də ə lavə olundu. Evə qayı tdı qda yanı ma Peyğ ə mbə r r gə ldi. İ ç ə ri daxil olaraq salam verdi və: «Xə stə niz necə dir?» deyə buyurdu. Mə n də valideyinlə rimin yanı na getmə k ü ç ü n ondan izn istə dim. Niyyə tim (mə nim haqqı mda gə zə n) bu xə bə rin doğ ru olub-olmadı ğ ı nı valideyinlə rimdə n də qiqlə ş dirmə k idi. Peyğ ə mbə r r mə nə izn verdi. Mə n də valideyinlə rimin yanı na gə lə rə k anama: «Anacan! İ nsanlar nə danı ş ı rlar?» deyə soruş dum. Anam: «Qı zı m! Ö zü nü ü zmə. Ö zü nü və sə hhə tini fikirlə ş. Vallahi bir kiş inin yanı nda sevdiyi gö zə l bir qadı nı olsun və onun bir ç ox ortaqları olsun və onun ə leyhinə danı ş ması nlar bu ç ox nadir hallarda (olan bir hadisə dir)» deyə cavab verdi. Mə n: «Subhə nə llah! İ nsanlar bunu mu danı ş ı rlar?» dedim. Bunun ü zə rinə bü tü n gecə ni ağ ladı m. Sə hə rə qə də r gö zü mü n yaş ı dayanmı rdı. Sə hə rə kimi bir anlı q belə yuxuya gedə bilmə dim. Ağ lamaqla sə hə ri aç dı m. Peyğ ə mbə r r və hyin nazil olması gecikdiyi ü ç ü n Ə li İ bn Ə bu Talib y və Usamə İ bn Zeyd y yanı na ç ağ ı rdı. Onlardan zö vcə sində n ayrı lı b-ayrı lmamaq haqqı nda mə slə hə t aldı. Usamə İ bn Zeydi y Peyğ ə mbə rin r ailə sini yaxı ndan tanı dı ğ ı və qə lbində onlara bə slə diyi sevgiyə gö rə: «Ya Rə sulullah! Onlar sə nin ə hlindir. Biz onun haqqı nda xeyirdə n baş qa bir ş ey bilmirik» dedi. Ə li İ bn Ə bu Talibə y gə lincə isə o: «Allah sə nə heç bir hə dd qoymamı ş dı r (dü nyanı sə nə dar etmə miş dir). Ondan baş qa nə ç ox qadı nlar. Aiş ə O xidmə tç isi Bə rirə də n y soruş san o, da sə nə dü zü nü deyə cə kdir. Peyğ ə mbə r r Bə rirə ni y yanı na ç ağ ı rı b buyurdu: «Ey Bə rirə! Aiş ə də sə ni ş ü bhə lə ndirə n bir hal gö rdü nmü?» Bə rirə: «Sə ni haqq ilə gö ndə rə n Allaha and olsun ki, ondan heç bir qə bahə tli iş gö rmə dim. Ə gə r gö rsə ydim onu qı nayardı m. Yalnı z bir ş eyi demə k istə yirə m ki, az yaş lı tə zə bir qadı ndı r. Ailə sinin xə mirini yoğ urarkə n (xə miri) qorumağ ı ona tapş ı rı rdı m. O, da yatdı ğ ı ü ç ü n qoyun gə lib xə miri yeyə rdi. Bundan sonra Peyğ ə mbə r r minbə rə ç ı xı b iftiranı ortaya atan Abdullah İ bn Ubeyy İ bn Sə lul ü zr istə sin deyə cə maata xitab edə rə k buyurdu: «Ey mü sə lman cə maatı! Sizlə rdə n kim mə nim ə hlimə ə ziyyə t verə n kimsə nin ittihamı nı rə dd edə rə k ə hlimə bə raə t qazandı ra bilə r? Vallahi mə n ö z ə hlim (yoldaş ı m) haqqı nda xeyirdə n baş qa bir ş ey bilmirə m. Bu iftiraç ı lar bir adamı n adı nı da ortaya ç ı xardı blar ki, (Sə fvan İ bn Muattı l) bu kimsə haqqı nda mə n xeyirdə n baş qa bir ş ey bilmirə m. Bu adı ç ə kilə n fə zilə tli insan bu ana qə də r mə nimlə bə rabə r olmaq mü stə sna mə nsiz ailə min yanı na girmə miş dir». Bu vaxt ə nsarlardan Ə us qə bilə sində n olan Sad İ bn Muaz yayağ a qalxaraq: «Ya Rə sulullah! O, kimsə yə qarş ı mə n sə nə kö mə k edə cə yə m (haqq qazandı racağ am). Ə gə r bu iftiranı ç ı xaran Ə us qə bilə sində ndirsə biz onun boynunu vurarı q. Yox ə gə r (qardaş ları mı z) olan Xazrac qə bilə sində ndirsə bizə ə mr et biz də ə mrini yerinə yetirə k. Bu də fə Sad İ bn Ubadə ayağ a qalxdı. O, da Xazrac qə bilə sinin baş ç ı sı idi. Ə vvə l ə mə lisaleh olmuş sonra isə yolunu azmı ş dı. Sad İ bn Muaza qarş ı: «Sə n yalan sö ylə din! Allaha and olsun ki, sə n nə onu ö ldü rə nsə n, nə də ö ldü rmə yə qadirsə n!» dedi. Bu də fə Sad İ bn Muazı n y ə misi oğ lu olan Useyd İ bn Xudeyr y ayağ a qalxaraq Sad İ bn Ubadə yə y qarş ı: «Allaha and olsun ki, sə n yalan danı ş ı rsan! Vallahi biz onu ə lbə tdə ki, ö ldü rə rik. Hə qiqə tə n sə n mü nafiqsə n ki, mü nafiqlə rin tə rə fini saxlayaraq bizimlə mü naqiş ə edirsə n. Belə liklə Ə us və Xazrac qə bilə lə ri arası nda elə bir mü naqiş ə dü ş dü ki, az qala bir-birlə rini ö ldü rə cə kdilə r. Peyğ ə mbə r r minbə rdə n enə rə k onları sakitlə ş dirdi. Aiş ə: «Mə n daha bir gü n də ağ ladı m. Gö zü mü n yaş ı dayanmı rdı və bir an belə yuxuya gedə bilmirdim. Valideyinlə rim mə nim bu cü r ağ lamağ ı mı gö rü ncə elə zə nn etdilə r ki, ciyə rimi parç a-parç a edə cə yə m. Onlar mə nim yanı mda olduqları vaxt ə nsarlardan bir qadı n mə nim yanı ma daxil olmaq ü ç ü n izn istə di. Mə n də ona izn verdim. Gə lib mə nimlə birlikdə (də rdimə ş ə rik olaraq) ağ lamağ a baş ladı. Bu vaxt Peyğ ə mbə r r iç ə ri daxil olub salam verdi və ə ylə ş di. Halbuki Peyğ ə mbə r r bundan ə vvə l haqqı mda iftiralar baş lanan mü ddə tdə n bə ri yanı mda oturmamı ş dı. Bir ay keç mə sinə baxmayaraq haqqı mda heç bir ş ey və hy olunmamı ş dı. Peyğ ə mbə r r ə ylə ş ib Allaha hə md-sə nalar etdikdə n sonra buyurdu: «Ey Aiş ə! Haqqı nda mə nə filan-filan sö zlə r ç atı bdı r. Ə gə r sə n onları n dediklə rində n uzaqsansa tezliklə Allah sə ni tə mizə ç ı xardacaqdı r. Yox, ə gə r belə bir haram iş i etmisə nsə Allahdan bağ ı ş lanma dilə və Allaha tö vbə et. Ç ü nki qul gü nahı nı etiraf edib Allaha tö vbə etdikdə Allah da onun tö vbə sini qə bul edib onu bağ ı ş layar. Peyğ ə mbə r r bu sö zlə rini deyib qurtardı qdan sonra gö zü mü n yaş ı kə sildi. Gö zü mdə n bir damla da belə yaş axmadı. Mə n atama: «Peyğ ə mbə r r sö ylə diyi bu sö zlə rə mə nim tə rə fimdə n cavab ver!» dedim. Atam: «Vallahi Peyğ ə mbə r r nə deyə cə yimi bilmirə m!» dedi. Sonra anama: «Peyğ ə mbə r r sö ylə diyi bu sö zlə rə mə nim tə rə fimdə n cavab ver!» dedim. Anam: «Vallahi Peyğ ə mbə r r nə deyə cə yimi bilmirə m!» dedi. Mə n az yaş lı uş aq olduğ um ü ç ü n Qurandan da ç ox də lil-sü but bilmirdim: «Vallahi mə n qə ti olaraq bildim ki, siz bu iftiraç ı ları n (dedi-qoduları nı) eş itmisiniz. Hə tta bu sö zlə r sizin qə lblə rinizdə yer almı ş və ona inanmı sı nı z. Ə gə r mə n sizə bu gü nahdan uzaq olduğ umu desə m, Allah da bilir ki, mə n bu gü nahdan uzağ am (gü nahsı zam), lakin siz mə nə inanmayacaqsı nı z. Yox, ə gə r gü nahkar olduğ umu etiraf etsə m yenə də Allah bilir ki, mə n bu gü nahdan uzağ am, lakin siz bunu də rhal tə sdiq edə cə ksiniz. Vallahi mə n bu və ziyyə tdə ö zü m ü ç ü n və sizin ü ç ü n bu ayə də n baş qa bir mə sə l bilmirə m. Ancaq Yusufun atası Yə quba dediyi sö zlə r kimi: «Mə nə yalnı z tü kə nmə z, dö zü mlü sə br gə rə kdir. (Yusif barə sində) dediklə rinizin yalan olduğ unu (sü but etmə yə isə) ancaq Allahdan kö mə k dilə mə k lazı mdı r». (Yusif 18)» belə cavab verdim. Bu sö zlə ri sö ylə yib yatağ ı ma gedib yatdı m. Vallahi o, zaman mə n inanı rdı m ki, Allah mə nim gü nahsı z olduğ umu ü zə ç ı xaracaqdı r. Lakin vallahi haqqı mda (Qiyamə tə qə də r) oxunacaq bir və hy endirilə cə yini heç zə nn etmirdim. Lakin Peyğ ə mbə r r yuxusunda bir yuxu gö rmə sini və Allahı n da o, yuxu ilə mə nə bə raə t qazandı racağ ı nı ü mü d edirdim. Vallahi Peyğ ə mbə r r otur-duğ u yerdə n qalxmamı ş dı. Ev ə hlində n də heç kimsə ç ö lə ç ı xmamı ş dı. Ə ziz və Cə lil olan Allah Peyğ ə mbə r r və hy nazil etdi. Ona və hy nazil olduğ u zaman hə miş ə dü ş dü yü bir və ziyyə tə dü ş dü. Endirilə n sö zü n ağ ı rlı ğ ı ndan soyuq qı ş gü nü ndə də belə ondan mirvari də nə lə ri kimi tə r axı rdı. Və hy nazil olduqdan sonra Peyğ ə mbə r rsevincində n gü lü rdü. Dediyi ilk sö z isə bu oldu: «Mü jdə ya Aiş ə! Allah sə ni tə mizə ç ı xartdı!». Bu an anam mə nə: «Qı zı m Peyğ ə mbə r r doğ ru ç ı x və ona tə ş ə kkü r et!» dedi. Mə n: «Vallahi nə ona tə rə f ç ı xaram, nə də Allahdan baş qası na hə md edə rə m!» dedim. Uca Allah on ayə nazil etdi: «Hə qiqə tə n (Aiş ə) barə sində yalan xə bə r gə tirə nlə r ö z iç ə rinizdə olan bir zü mrə dir (mü nafiqlə rdir). Onu (o, xə bə ri) pis bir ş ey zə nn etmə yin. O, bə lkə də, sizin ü ç ü n xeyirlidir. O, zü mrə də n olan hə r bir ş ə xsin qazandı ğ ı gü nahı n cə zası vardı r. Onlardan gü nahı n bö yü yü nü ö z ü stü nə gö tü rə ni (Abdullah b. Ubeyy) isə (qiyamə t gü nü) ç ox ş iddə tli bir ə zab gö zlə yir. Mə gə r o, yalan sö zü eş itdiyiniz zaman mö min kiş ilə r və qadı nlar ö z ü rə klə rində yaxş ı fikirdə olub: «Bu aç ı q-aydı n bir bö htandı r!» demə li deyildilə rmi. (Aiş ə yə) iftira yaxanlar nə ü ç ü n ö zlə rinin doğ ru yolda olduqları nı tə sdiq edə cə k dö rd ş ahid gə tirmə dilə r? Madə m ki, ş ahid gə tirmə dilə r, demə li onlar Allah yanı nda ə sl yalanç ı dı rlar. Ə gə r Allahı n dü nyada və axirə tdə sizə nemə ti və mə rhə mə ti olmasaydı o, yalan sö zü nü zə gö rə sizə ş iddə tli bir ə zab toxunardı. O, zaman ki, siz (mü nafiqlə rin yaydı ğ ı) yalanı dilinizə gə tirir, bilmə diyiniz sö zü ağ zı nı za alı r və ona yü ngü l, asan (insana gü nah gə tirmə yə n) bir ş ey sanı rdı nı z. Halbuki bu Allah yanı nda ç ox bö yü k gü nahdı r. Mə gə r siz onu eş itdiyiniz zaman: «Bizə bunu (bu yalanı) danı ş maq yaraş maz. Aman Allah! Bu ç ox bö yü k bir bö htandı r!» demə li deyildinizmi. Allah sizə ö yü d-nə sihə t verir ki, ə gə r mö minsinizsə bir daha belə ş eylə ri etmə yə siniz. Allah sizin ü ç ü n ayə lə rini (belə ə traflı, aç ı q-aydı n) izah edir. Allah (hə r ş eyi) bilə ndir və hikmə t sahibidir. Mö minlə r arası nda pis sö z yaymaq istə yə nlə ri dü nyada və axirə tdə ş iddə tli bir ə zab gö zlə yir. (Hamı nı n ə mə lini, yayı lan ş ayiə lə rin, atı lan bö htanları n doğ ru olub olmadı ğ ı nı) ancaq Allah bilir, siz bilmə zsiniz! Ə gə r Allahı n sizə nemə ti və mə rhə mə ti olmasaydı, Allah ş ə fqə tli və mə rhə mə tli olmasaydı (halı nı z necə olardı? Dediyiniz yalanlara, yaxdı ğ ı nı z iftiralara gö rə sizi də rhal mə hv edə rdi). Ey iman gə tirə nlə r! Ş eytanı n yolunu tutub getmə yin! Kim ş eytanı n getdiyi yolla getsə, o (insanlara) ç irkin, pis iş lə ri gö rmə yi (zina etmə yi, yalan danı ş mağ ı, ö zgə lə rə bö htan atmağ ı) ə mr edir. Ə gə r Allahı n sizə nemə ti və mə rhə mə ti olmasaydı, heç kə s heç vaxt (gü nahdan) pak olmazdı. Lakin Allah dilə diyini (gü nahdan) pak edə r. Allah (hə r ş eyi) eş idə n və bilə ndir». (ə n-Nur 11-21).