Лекцыя 13. Задачы ўпарадкавання сучаснай беларускай тэрміналогіі

Асноўныя паняцці:

патрабаванні да тэрміналогіі, актуальная задача упарадкавання беларускай тэрміналогіі, тэрмін матывацыя, цэнтральная метадалагічныя праблема, сістэматызацыя і ўдакладненні спецыяльных паняццяў і адпаведных тэрмінаў (спецыяльна-навуковае, змястоўнае ўпарадкаванне) і сістэматызацыя моўнага афармлення тэрмінаў; агульныя прынцыпы ўпарадкавання тэрміналогіі; спецыфічныя аспекты і задачы ўпарадкавання беларускай тэрміналогіі; тры асноўныя фактары стварэння новых тэрмінаў (тэрмінатворчасці); веданне асноўных заканамернасцей словаўтварэння і развіцця лексікі нацыянальнай мовы; улік ступені адпаведнасці пэўнага тэрміна зместу адпаведнага паняцця; улік моўнай практыкі; паняцце аптымальнай тэрмінасістэмы; праектыўная дзейнасць у тэрміналогіі.

У сучасных умовах бурнага развіцця ўсіх галін навукі пытанні ўпарадкавання тэрміналогіі набываюць асаблівую актуальнасць. Паняцце «ўпарадкаванне» мы ўжываем тут у трактоўцы Д.С.Лотэ, які падкрэсліваў прынцыповую розніцу паміж слоўнікавай работай і работай па ўпарадкаванню тэрміналогіі. Вынікам работы па ўпарадкаванню павінна быць ацэнка адпаведнасці тэрміна паняццю, тым патрабаванням, якім павінен задавальняць тэрмін як член пэўнай тэрміналагічнай сістэмы, і стварэнне новых лагічна абгрунтаваных тэрмінаў. Упарадкаванне навуковай тэрміналогіі ўключае два асноўныя аспекты: сістэматызацыю і ўдакладненне навуковых паняццяў і адпаведных тэрмінаў канкрэтных галін навукі (спецыяльна-навуковае, змястоўнае ўпарадкаванне) і сістэматызацыю моўнага афармлення навуковых тэрмінаў (лінгвістычнае ўпарадкаванне). Гэтыя аспекты нельга лічыць абсалютна незалежнымі. Яны звязаны паміж сабой на аснове той агульнай сувязі, якая існуе паміж мысленнем і мовай, паняццем і словам. Так, лінгвістычнае ўпарадкаванне тэрмінаў абшыванне – абшыўка, азатаванне – азаціроўка, насяканне – насечка, плакіраванне – плакіроўка, плаўленне – плаўка, разбіванне – разбіўка і іншых звязана са зместам адпаведных паняццяў: тэрміны з суфіксамі -анн-, -енн- служаць для абазначэння працэсаў, дзеянняў, а з -к- – для абазначэння прадметаў, атрыманых у выніку адпаведных працэсаў, дзеянняў, або інструментаў, прылад, з дапамогай якіх утвараюцца гэтыя працэсы, дзеянні.

Актуальнасць лінгвістычнага ўнармавання тэрміналогіі абумоўлена ўзрастаннем яе ўдзельнай вагі ў складзе беларускай літаратурнай мовы і вялікай важнасцю пытанняў культуры беларускай мовы, у тым ліку і культуры навуковага тэксту ў сучаснай беларусістыцы.

Па-першае, моўнае афармленне навуковых тэрмінаў, якія шырокім патокам уваходзяць у агульналітаратурную мову, адбіваецца на чысціні беларускага маўлення, Па-другое, прадуктыўнасць некаторых мадэляў утварэння тэрмінаў аказвае ўплыў на словаўтваральныя мадэлі ў агульналітаратурнай мове. У якасці прыкладаў апошняга можна прывесці шматлікія ўтварэнні з суфіксам -асць, якія шырока выкарыстоўваюцца ў сучасным беларускім словаўтварэнні для абазначэння адцягненых прымет (ажыццявімасць, магчымасць, мэтазгоднасць, неабходнасць, справядлівасць, устойлівасць, уяўнасць) пад уздзеяннем вялікай прадуктыўнасці такіх утварэнняў у тэрміналагічнай лексіцы (адзначанасць, бінарнасць, гемагеннасць, дыскрэтнасць, інварыянтнасць, прадметнасць, спантаннасць). Шырокая ўжывальнасць у тэрміналагічнай лексіцы ўтварэнняў з суфіксамі - і з-, -ацы- (гуманізацыя, вітамінізацыя, інтэлектуалізацыя, структурызацыя, хімізацыя), -к- (кампаноўка, мотка, перабіўка, плаўка, прадуўка, фармоўка), некаторая актывізацыя ўтварэнняў з суфіксам -уч-(-юч-) таксама аказваюць актывізавальны ўплыў на прадуктыўнасць такіх утварэнняў у агульналітаратурнай мове, перш за ўсё ў кніжным стылі.

Неабходна адзначыць, што, нягледзячы на хуткі рост паняційна-тэрміналагічнага фонду ў паслякастрычніцкі перыяд і ва ўмовах сучаснай навукова-тэхнічнай рэвалюцыі, звыш
80 гадоў адносна актыўнага развіцця – гэта параўнальна невялікі адрэзак часу для сістэматызацыі нават такога «мабільнага», у значнай ступені свядома рэгулюемага пласта лексікі, як тэрміналогія. Адрозніваючы сферу фіксацыі (слоўнікі, зборнікі рэкамендаваных тэрмінаў і г.д.) і сферу функцыянавання навуковых тэрмінаў (манаграфіі, артыкулы, тэзісы, рэфераты, даклады, навукова-папулярныя і вучэбныя выданні), адзначым, што ў найбольшай ступені параўнальна кароткі перыяд станаўлення беларускай тэрміналогіі і бурнае развіццё навукі ў эпоху НТР адбіваюцца на моўным афармленні тэрмінаў у сферы функцыянавання, г. зн. у сферы іх практычнага выкарыстання ў розных жанрава-стылістычных тэкстах.

Сучаснае развіццё тэрміналогіі, з аднаго боку, патрабуе такіх якасцей культуры навуковага тэксту, як дакладнасць, сцісласць, адназначнасць, лагічнасць, што абумоўлена адэкватным адлюстраваннем у тэрмінах сістэмы паняццяў адпаведных галін навукі, адпаведнасцю тэрміналогіі ўзроўню развіцця сучасных навук. 3 другога боку, ва ўмовах актыўнага тэрмінаўтварэння беларускім навуковым тэкстам уласціва высокая ступень сінанімічнасці тэрмінаў: стойкасць – устойлівасць, знешні – вонкавы – знадворны, назапашванне – намнажэнне – накапленне, раскладанне – разлажэнне – распад, утрыманне – змяшчэнне, араматычныя вуглевадароды – водарныя вуглевадароды, адбіццё – адлюстраванне – адвображанне і г.д.

Не менш частыя выпадкі словаўтваральнай варыятыўнасці: цепланасіцель – цепланосьбіт, выпрамяненне – выпраменьванне, адкладанні – адклады.

Нярэдка назіраюцца разыходжанні ў фанетычнай і марфалагічнай адаптацыі запазычаных тэрмінаў: цітрацыя – цытрацыя – цітраванне – цытраванне – тытрацыя – тытраванне, дыацылаты ртуці – дыяцылаты ртуці, дэфарміраванне – дэфармаванне.

Актуальнай задачай упарадкавання беларускай тэрміналогіі з'яўляецца вывучэнне практыкі ўжывання тэрмінаў у навуковых тэкстах і публікацыя слоўнікаў рэкамендаваных тэрмінаў. Не страчвае сваёй актуальнасці і праблема папаўнення паняційна-тэрміналагічнага фонду ў адпа-веднасці з узроўнем развіцця сучаснай навукі. У многіх галінах навукі праблема папаўнення паняційна-тзрміналагічнага фонду была вырашана да 50–60-х гадоў. Да гэтага часу склалася і папаўнялася толькі ў сувязі з новымі зменамі ў сістэме паняццяў грамадска-палітычная, літаратуразнаўчая, лінгвістычная, гіста-рычная, батанічная тэрміналогія.

Менш развітымі і ўпарадкаванымі былі ў той перыяд і ў значнай меры застаюцца зараз тэхнічная, медыцынская, геалагічная і некаторыя іншыя галіновыя тэрміналогіі.

Таму важнай задачай сучаснай беларускай тэрміналогіі застаецца стварэнне тэрміналагічных слоўнікаў тэхнічных, медыцынскіх, геалагічных і іншых тэрмінаў. Ёсць таксама неабходнасць у папаўненні слоўнікаў, падрыхтаваных у 50–60-я гады.

Істотнай асаблівасцю практычнай арганізацыі работы ў рэспубліцы па ўпарадкаванню тэрміналогіі з'яўляецца тое, што яна патрабуе актыўнага ўдзелу вучоных-спецыялістаў, паколькі якасць упарадкаванай тэрміналогіі ў значнай ступені вызначаецца паўнатой і сістэмнасцю паняццяў пэўных галін навуковых ведаў.

Пры ўпарадкаванні беларускай навуковай тэрміналогіі неабходна абапірацца на некаторыя агульныя прынцыпы, выпрацаваныя тэрміналагічнай тэорыяй. У гэтай сувязі нельга не адзначыць, што ў тэрміналогіі складваецца набор зыходных палажэнняў, якія прымаюцца без доказу, г. зн. свая аксіяматыка, што з'яўляецца важнейшай прыметай і ўмовай фарміравання яе (тэрміналогіі) як навукі.

Разам з тым ёсць рад спецыфічных аспектаў і задач у стварэнні методыкі распрацоўкі і ўпарадкавання тэрміналогіі ва ўмовах беларуска-рускага білінгвізму. Працэс асваення тэрмінаў грэка-лацінскага, англійскага, французскага, нямецкага пахо-джання часта адбываецца праз пасрэдніцтва рускай мовы, запазычаныя тэрміны прыходзяць у беларускую мову семан-тычна засвоенымі рускай мовай і ў такім варыянце замацоў-ваюцца ў беларускай тэрміналагічнай сістэме.

Некаторая спецыфіка задач і методыкі тэрміналагічнай работы ў Беларусі звязана з рознай ступенню функцыянавання беларускай і рускай моў у асобных галінах навукі. Калі навуко-вая літаратура гуманітарнага, біялагічнага, сельскагаспадарчага цыклаў выдаецца ў значнай ступені на беларускай мове, то новая тэрміналогія фізікі, кібернетыкі, матэматыкі, хіміі ствараецца пераважна на рускай мове. У сувязі з гэтым усё больш актуаль-най становіцца задача ўпарадкавання рускай тэрміналогіі вяду-чых галін навукі і тэхнікі ў рэспубліцы. Такая неабходнасць узнікае як з прычыны ўплыву на гэту тэрміналогію ўмоў беларуска-рускага двухмоўя, мясцовых навуковых школ і напрамкаў, так і з прычыны патрэб міжнароднай уніфікацыі навукова-тэхнічнай тэрміналогіі.

Стварэнне новых тэрмінаў як пэўны від лінгвістычнай праектыўнай дзейнасці (тэрмінатворчасць) звязана з улікам трох асноўных фактараў. Гэта – веданне асноўных заканамернасцей словаўтварэння нацыянальнай мовы, улік ступені адпаведнасці пэўнага тэрміна зместу абазначанага паняцця і ўлік патрабаванняў моўнай палітыкі ў галіне тэрміналогіі. Першыя два аспекты даволі часта з'яўляюцца аб'ектам спецыяльнага аналізу ў айчыннай і зарубежнай лінгвістыцы. Апошні ж аспект не толькі не атрымаў пакуль належнага асвятлення, але і не быў сфармуляваны як асобная сацыялінгвістычная праблема, хоць у практыцы тэрмінаўтва-рэння ён нязменна імпліцытна прысутнічае. Спынімся на ім больш падрабязна.

Даволі часта тэрміны атрымліваюць ацэнку з боку носьбітаў мовы, якія не з'яўляюцца спецыялістамі пэўнай галіны ведаў. Адабрэнне або асуджэнне пэўных тэрмінаў выказваецца звычайна ў такіх выпадках адносна знешняга моўнага афармлення новых тэрмінаў з пункту погляду патрэб камунікацыі, культуры мовы.

Новыя навуковыя тэрміны даволі часта атрымліваюць ацэнку і з боку спецыялістаў, якія характарызуюць пэўныя намінацыі адносна іх адпаведнасці мысліцельна-класіфікацый-най і навукова-пазнавальнай дзейнасці ў пэўнай навуковай, тэхнічнай або прафесіянальнай галіне.

Размежаванне ацэнак новых тэрмінаў носьбітамі мовы і спецыялістамі пэўнай галіны ведаў неабходна, паколькі даволі часта гэтыя ацэнкі не супадаюць.

Улік ацэнкі новых тэрмінаў шырокай грамадскасцю з'яўляецца актуальнай задачай сацыялінгвістыкі з пункту погляду вызначэння моўнай палітыкі пры стварэнні і кадыфікацыі новых тэрмінаў, тэрміналагічных сістэм і падсістэм.

Цікавыя назіранні і вывады адносна адрозненняў у азначэннях тэрмінаў у залежнасці ад таго, дадзены яны спецыялістамі або неспецыялістамі, прыведзены ў даследаванні балгарскага моваведа М.Паповай (Попова, 1986, 2, 164–170). Прыняўшы тлумачальныя слоўнікі балгарскай мовы, прызначаныя для шырокага кола чытачоў, за неспецыяльныя крыніцы, а тэрміналагічныя слоўнікі і энцыклапедыі – за спецыяльныя крыніцы, яна вылучыла 96 груп тэрмінаў з 200 па прымеце супадзення іх дэнататыўнага значэння і адрознення сігніфікатыўнага значэння ў першых і другіх крыніцах. Такім чынам, выяўляецца факт несупадзення дэфініцый тэрмінаў у спецыяльных і неспецыяльных слоўніках і ставіцца пытанне, ці трэба свядома ў тэрміналагічнай рабоце імкнуцца да розных азначэнняў тэрмінаў у спецыяльных і неспецыяльных выданнях з улікам таго, што тэрмінаўтварэнне не ёсць унутраная справа спецыялістаў, а род сацыяльнай дзейнасці (Попова, 164–170).

Даволі часта на старонках перыядычнага друку шырокай грамадскасцю абмяркоўваюцца пытанні шырокага пранікнення іншамоўных слоў у рускую і ў беларускую мовы, у прыватнасці тэрмінаў. У адносінах да запазычанняў у тэрміналогіі справа выглядае значна больш складана ў параўнанні з агульнамоўнымі запазычаннямі, што звязана з сусветнай тэндэнцыяй інтэр-нацыяналізацыі навуковых даследаванняў. Паказальна, што выказванні спецыялістаў і неспецыялістаў аб запазычванні тэрмінаў таксама даволі часта аказваюцца прама процілеглымі, што ў значнай ступені абумоўлена некаторай «падпарад-каванасцю» першых названаму вышэй працэсу інтэрнацы-яналізацыі навукі.

У беларускай тэрміналогіі адносіны да запазычанняў былі даволі выразна сфармуляваны ў 20-я гады XX ст. Навукова-тэрміналагічнай камісіяй і застаюцца ў прынцыпе такімі ж у сучаснай практыцы. У агульным выглядзе іх можна сфармуляваць наступным чынам: калі пэўны іншамоўны тэрмін шырока выкарыстоўваецца ў сферы функцыянавання і ў блізкароднасных славянскіх мовах, то няма патрэбы ствараць беларускі адпаведнік.

Аднак у практыцы тэрмінаўтварэння пытанне аб запазычванні заўсёды павінна вырашацца з улікам усіх як унутрымоўных, так і экстралінгвістычных фактараў. Як паказвае матэрыял, прычынай выкарыстання спецыялістамі запазычаных тэрмінаў часам бываюць не ўнутрымоўныя фактары і не ўмовы развіцця пэўных даследаванняў. Пераважнае ўжыванне некаторых запазычаных тэрмінаў у рускай і беларускай мовах часта абумоўлена пеяратыўнай афарбоўкай адпаведных рускіх і беларускіх слоў, якая хоць і прысутнічае ў запазычаных эквівалентах, аднак менш відавочная. Так, для тэрмінацыі мікракамп'ютэраў, з стварэннем якіх пачалася па ўсеагульнаму прызнанню тэхналагічная рэвалюцыя, часцей за ўсё ў рускай, а пасля і ў беларускан мове выкарыстоўваецца тэрмін англійскай мовы чып (рус. чип), у перакладзе блыха. Рускі тэрмін блоха і адпаведны беларускі блыха ўжываюцца рэдка, што ў значнай меры абумоўлена семантыкай і стылістычнай афарбоўкай гэтых слоў, якія (семантыка і стылістычная афарбоўка) у адпаведным англійскім тэрміне для носьбітаў рускай мовы не такія відавочныя. Так званыя біялагічныя блохі, міні-блохі, стварэнне якіх зараз абмяркоўваюць вучоныя і якія будуць змяшчаць у адным кубічным сантыметры аб'ём патэнцыяльнай інфармацыі, які можна параўнаць з чалавечым мозгам, таксама часцей за ўсё абазначаюцца тэрмінамі з англійскім словам чып: біялагічныя чыпы, міні-чыпы.

Сярод праблем упарадкавання навуковай тэрміналогіі розных галін навукі асаблівае месца займае дакладнае вызначэнне мяжы паміж зместам блізкіх па значэнню тэрмінаў, аб'ектная і канцэптуальная аднесенасць якіх шмат у чым перакрыжоўваецца, але не супадае ў цэлым. Дыферэнцыяцыя значэння і ўжывання такіх тэрмінаў можа быць выяўлена ў выніку іх супастаўлення. 3 гэтай мэтай ніжэй супастаўляюцца найбольш важныя тэрміны словаўтварэння і марфемікі.

Вытворнасць – матываванасць, матывацыя. У навуковай і вучэбнай літаратуры распаўсюджана сінанімічнае ўжыванне гэтых тэрмінаў. Аднак існуе слушная думка, што яны павінны ўжывацца дыферэнцыявана, з улікам адрозненняў у іх аб'ектнай і канцэптуальнай аднесенасці. Гэта думка найбольш выразна сфармулявана А.С.Кубраковай у адносінах да рускага словаўт-варэння: «3 прычыны існавання выпадкаў такога роду, дзе вытворнасць па форме не супадае з вытворнасцю па сэнсу, уяўляецца мэтазгодным строга дыферэнцыяваць два гэтыя віды «вытворнасці»... і размежаваць іх таксама тэрміналагічна. Як вынікае з усяго выкладу, мы пакідаем назву «вытворнасць» для агульнай характарыстыкі фармальнай залежнасці паміж аднакарэннымі ўтварэннямі, прымяняючы для абазначэння вытворнасці па сэнсу тэрмін «матывацыя» або «матываванасць» (Земская, Кубрякова, 1978, 6, 17).

Названае адрозненне тэрмінаў вытворнасць і матыва-ванасць, матывацыя трывала замацавалася ў беларускай лінгвістычнай літаратуры ў такіх другасных састаўных намінацыях, як віды словаўтваральнай матывацыі, непасрэдныя (апасродкаваныя) матывацыі, тыповыя (нетыповыя) матывацыі, зыходныя (незыходныя) матывацыі, адзінкавыя (неадзінкавыя) матывацыі, метафарычныя матывацыі і інш. Аднак адрозненне гэтых тэрмінаў далека не заўсёды ўлічваецца пры ўтварэнні састаўных тэрмінаў: утваральная аснова і матывавальная аснова, утваральная база і матывавальная база і інш.

У сувязі з дастатковай выразнасцю адрознення паміж тэрмінамі вытворнасць і матываванасць і трываласцю замацавання гэтых тэрмінаў у лінгвістычнай практыцы ўзнікае неабходнасць іх кадыфікацыі ў слоўніку лінгвістычных тэрмінаў. Тэрмін матывацыя, які часта ўжываецца як сінонім да матываванасць, таксама мэтазгодна адрозніваць і ўжываць для абазначэння агульнай з'явы сэнсавай залежнасці паміж двума словамі.

Вынікам упарадкавання тэрміналогіі канкрэтных галін ведаў і асобных раздзелаў навук з'яўляецца стварэнне тэрміналагічных сістэм.

Прызнаючы вялікую значнасць практычнай работы па ўпарадкаванню тэрміналогіі як у аспекце сістэматызацыі паняццяў, так і ў плане моўнага афармлення асобных тэрмінаў, нельга, аднак, не адзначыць, што ключавым звяном упарадкавання з'яўляецца вырашэнне шэрагу праблем, звязаных з агульнай метадалогіяй ажыццяўлення такой дзейнасці. Пад паняццем «метадалогія» мы разумеем сістэму прынцыпаў і спосабаў арганізацыі і пабудовы тэарэтычнай і практычнай дзейнасці (Спиркин, Юдин, Ярошевский, 1983, 365).

Цэнтральнай сярод метадалагічных праблем, якія адносяцца да галіны ўпарадкавання тэрміналогіі, з'яўляецца, на нашу думку, распрацоўка прынцыпаў пабудовы ўпарадкаваных тэрміналогій.

Распрацоўка такіх прынцыпаў заснавана на ўяўленні аб аптымальнай тэрміналагічнай сістэме. Стварэнне ж аптымальнай тэрмінасістэмы мае рад прынцыпова адметных уласцівасцей у параўнанні з даследаваннем існуючых, натуральна сфарміра-ваных тэрміналогій. Перш за ўсё гэтыя асаблівасці абумоўлены прыналежнасцю распрацоўкі прынцыпаў стварэння аптымальнай тэрмінасістэмы і даследавання існуючых тэрмінасістэм да прын-цыпова розных сфер чалавечай дзейнасці і розных тыпаў навуковых даследаванняў. Распрацоўку аптымальнай тэрміна-лагічнай сістэмы і сродкаў яе стварэння мы адносім да той сферы дзейнасці, якая характарызуецца ў сучасным наву-казнаўстве як праектыўная. У адрозненне ад пазнавальнай дзей-насці, якая «ў любым яе выглядзе, на любым узроўні накіравана на выяўленне, раскрыццё сутнаснага зместу сістэмы рэальных аб'ектаў, на рэканструяванне сутнасных адносін паміж рэаль-нымі аб'ектамі» (Лекторский, 1980, 203–204), праектыўная дзейнасць накіравана на ўяўнае стварэнне новых утварэнняў, якія адпавядаюць пэўным папярэдне сфармуляваным патраба-ванням, забяспечваюць рашэнне пэўных задач (Антонюк, 1978, 55–56, 1986, 74). Зразумела, што ў працэсе распрацоўкі прын-цыпаў стварэння ўпарадкаваных тэрміналогій павінны ўлічвацца заканамернасці існуючых тэрміналогій, такія, напрыклад, як вы-карыстанне сродкаў нацыянальнай мовы, запазычванне тэрмінаў, дакладнасць у тэрміналагічнай сістэме, паўната і іншыя.