Түн ортасынан ауып барады. Қойлар жүрісін шапшаңдата бастады. Түннің бірте-бірте суытып бара жатқаны белгілі болды.

«Кү н айтып еді ғ ой!»

Отамалы ауылдан ұ зап кетті, ондағ ан таныс тө белер мү лгіп, қ ара жаулық жамылып, артта қ алды. Таныс жыралар мен сайларды да тастады. Бірақ қ ұ нық қ ан қ ойлар жаң а ө ріс іздеп, бұ рынғ ы межеден ө тіп барады. Отамалы оларды кейін қ айырғ ан жоқ. Қ айтатын уақ ыт ә лі болмағ ан-ды. Отамалының иті қ ойлардың алды-артына шығ ып, ә р жақ тан дыбыс беріп қ ояды.

Таң ғ а жақ ын, қ айдан келгені белгісіз, бір мыжырайғ ан тө бенің бауырынан ызғ ырық жел кенеттен қ ойлар мен Отамалығ а лап берді. Жел шекпеннің етегін кө теріп, бө з кө йлекті дү рілдетіп, Отамалының бү йірінен ө тіп кетті.

Ол бірдеме деп кү бір ете қ алды. Ә лгі жел жалғ ыз келген жоқ екен, аспанның сол жақ шетіндегі жұ лдыздар жайын жұ тқ ан шабақ тардай жоғ ала берді.

Отамалы енді қ ойдың алдына шық ты. Итін дауыстап шақ ырып, оны ық жақ қ а жө нелтті. Бірақ қ ойлар шашыраң қ ырап кеткен екен, тез қ айырылып болмады. Аспандағ ы жұ лдыздар сө нгіштеп жатыр. Бұ лттар жабылғ ан тү ндіктей аспанды

Бү ркей берді. Міне, Жетіқ арақ шы да жұ тылды.

Отамалы жү гіргіштеп қ айырып жү р. Аяғ ының астындағ ы қ ыстан шық қ ан кө кпек сытырлап сынады, жусан езіледі. Жел соғ ып берді. Қ ойлар ұ йлығ ып қ алды. Тү нге тағ ы бір тү н қ осылғ андай, тү неріп кетті.

Маң айдағ ы бозғ ын тө белер де кө рінбей барады. Ит анда-санда шә уілдеп ү ріп, кейде арс ете қ алып, қ ойларғ а бағ ыт бергіштеуде. Желдің кү шті ызылы қ ойлардың пысқ ырығ ы мен маң ырауын ә рең естіртеді. Отамалы ауылғ а қ арай айдап келеді. Қ атты жү рістен жү регі жиі-жиі соғ ып, дү рс-дү рс етеді. Қ арманып жү ріп беліндегі шақ пақ тасы мен пышағ ына қ ол жү гіртіп еді, олар орнында тұ р екен. Ә лден-ақ аяғ ының ұ шы мұ здап, тізесі қ ата бастады. Бірақ мұ ндай суық тың талайын кө ргендіктен, оны елең еткен жоқ, ойына қ орқ ыныш та алғ ан жоқ, тек есіл-дерті қ ойларды қ айырып, аман жеткізу,

Ойлар алғ ашқ ыда жақ сы жү рді. Бә рі де жұ луды қ ойып, ентелеп алғ а ұ мтыла берді. Ит ық жақ та. Қ ойлардың еріксіз ық қ а ысырылатынын ит те, Отамалы да жақ сы біледі. Жел кү шейген ү стіне кү шейе тү сті. Далада қ алғ ан бойшаң итсигектер мен бұ талардың зарлағ анын Отамалының тә жірибелі қ ұ лағ ы тү н дыбысынан ажыратып келеді. Бағ дар беретін жұ лдыз жоқ болғ анымен, Отамалы жер танығ ыш еді, қ ойлардың сә л бұ рыла бастағ анын жазбай білетін. Ол қ ойларды қ ақ пайлап, жү гіре басып қ айыра берді. Ешкілердің бә рі ентелеп алғ а шығ ып кеткен болуы керек, Отамалыдан екі-ү ш адым жерде қ ойлардың қ ұ йрық тары ғ ана қ омақ талады, сирақ тардың бір-біріне тиген сартылы, топтың дү рілі желге қ осылып, Отамалының алды қ алың шуғ а толып келеді. Ит анда-санда қ ың сылап қ ояды. Шамасы, ол да мұ ндай аласапыран жү рісті кө птен кө рмеген болуы керек.

Отамалының тізесі тоң а бастады. Денесіне де суық жеткендей, бө з кө йлектің іші салқ ындай берді. Жел оның ү лкен сақ алына оратылып, тө мен қ арай, кө йлектің ішіне лап етеді.

Ойлар да қ ауіпті сезгендей жү рісін кү шейтті. Иттің даусы енді топтың я ана шетінен, я мына шетінен бір шығ ады.

Отамалы не де болса таң ғ а аман жетсем, жарық қ а бір ілінсем деп келеді. Қ анша айтқ анмен, жарық та жол табуғ а болады. Бұ л қ атты болғ анымен, жел ғ ой...

Жоқ, тек қ ана жел емес, Отамалының шекпеніне бірдемелер тысырлап тие бастады. Сипап қ арап еді, жалаң аш қ олына тү скен тү йіршіктер еріп барады.

«Қ ар!»

Ар жауып берді. Бірақ суық қ ар емес, тигені тиген жерінде еріп, тез дымқ ылғ а айналып жатыр. Кө п ұ замай-ақ Отамалының шекпенінің сыртынан еріп қ атқ ан мұ здың бір қ абаты пайда болып, сырт киімі ауырлап кетті. Қ ойлардың да жү ніне сабалақ қ ар қ онып, мұ з тонғ а оранып барады. Осы кезде ит ырсалақ тап жү гіріп Отамалының қ асына келіп еді, оның қ имылынан ешқ андай ө згерісті байқ амағ ан соң, қ ойдың ық жағ ына қ айта шапты. Еріген қ ар Отамалының сақ алына қ ата бастады. Мұ ртын да сондай мұ з қ абыршақ бү ркеп, аузына жетіп қ алды.

Жел кү шейіп, қ ар тү сімін кө бейтті. Бір мезет Отамалығ а қ ой тобыры бағ ыттан тайғ ан секілденіп кетті. Жер ү сті бұ л кезде алай-тү лей болып бара жатыр еді. Осы шамада бағ ыттан таймау, ә рине, ө те қ иын.