Тобыр жылдам қозғала берді. Отамалы ықтан шығып кеткеніне тіпті риза емес. Бірақ амал қанша.

Осы ұ зақ сонар дү рбелең нің ү стінде ө ліктей бозарып дала таң ы тағ ы атты. Таң ата боран тіпті кү шейіп кетті. Маң ай лапылдап ө ртеніп жатқ андай. Гү ріл. Суыл. Ызғ ырық.

Айыс етік Отамалының аяғ ын қ арып барады. Тізе тағ ы да қ арысып қ атып қ алды. Отамалының жө телі қ айта басталды. Енді бұ рынғ ыдай дымқ ыл жө тел емес, қ ұ рғ ақ, бірақ ө кпені, ө ң менді тырнап кететін терең жө тел. Қ олдарының ұ шы таң атарда мық тап ашып еді, қ азір олары ұ йқ ығ а кеткендей, ештең е сезілмейді. Қ олына ұ стап келе жатқ ан таяғ ын да сезер-сезбес.

Ойлар желмен бірге дү рілдеп кө шіп келеді. Тү нде қ аншасының шығ ын болғ анын біліп болар емес. Кө збен шолып, қ арамына қ арап тү гендеуге ә лі толық жарық болғ ан жоқ, шеті кө рінбейді. Тек бө ліп ә кетпесе, қ асқ ырлар кө п шығ ындай алмағ ан болу керек...

Суық жел мың дағ ан жыландарғ а айналып барады. Жің ішке кә рі жыландар су-су етіп, Отамалының бетін, тізесін тіледі. Улы тістерін мойынғ а, аяқ -қ олдардың ұ штарына сұ ғ ып, оларды да жан тө згісіз ашытып жіберді...

Кү н шық қ ан шығ ар. Бірақ одан не пайда? Жел осы маң айда жү з жыртылып, мың айрылды. Кейде бос тү ндіктей сарт ете қ алады да, кейде шыбыртқ ыдай шыпытып ө теді.

Тө ртінші кү н. Тағ ы жел. Тағ ы боран. Ащы аяз.

Отамалы кү рк-кү рк жө теледі. Арсыз боран да мазақ тап, кү рк-кү рк дейді. Артынан ө ң ешін жырта қ арқ ылдай ала жө неледі.

Жарық болды. Қ ойлардың қ орамы қ арауытып кө зге шалынды. Топ онша ө згермеген сияқ ты. Отамалы қ уанып, ішінен бірдемелерді кү бірлегендей болды.

Жердегі қ ардың бірі қ атып, бірі қ атпағ ан. Отамалының қ айыс етігі кей жерде қ арғ а батпай, жең іл аттаса, кей жерде терең ге кү мп береді. Кейде жығ ылып қ ала жаздайды. Енді таяғ ы ү лкен жә рдем болды, соғ ан сү йеніп жү ріп келеді. Тек оның бір жаман жері — ұ шы қ арғ а кіріп-кіріп, кейде қ айта суыру біраз кү шке тү седі.

Ішінен Отамалы, егер кү н ө згермесе, қ ойлар ертең нен аса алмас деп ойлайды. Бір кө мескі сезіммен ө зінің де халінің нашарлығ ын сезгендей. Қ азір ғ ана жү регінің бір шетіне қ орқ ыныш ұ ялғ андай. Бірақ ол қ андай қ орқ ыныш? Белгісіз. Ол таяғ ын жан-жағ ына сермеп, ә лгі қ орқ ынышты қ уғ андай қ имыл жасады. Шынында да бұ дан кейін қ орқ ыныш сейілгендей болды. Кенет, бұ л, шамасы, тү с кезі болу керек, Отамалының ү сік шалғ ан ө кпесіне біреу найза сұ ғ ып алғ андай болды. Онша қ ысылмайтын, кө п саспайтын адамның терлегеннен беті тү тігіп кетті.

Ол ішінен кү бірлеп, бірдемелерді санай бастады.

«Қ араша... желтоқ сан... қ аң тар... ақ пан... наурыз... кө кек... жұ лдыздың... Қ ыркү йек-кө кек... Кешеден бері... бү гін... бү гін... тағ ы... Кү йек алғ ан уақ ыт — былтырғ ы қ араша...»

Отамалы бү кіл денесімен селкілдеп, дірілдеп кетті. Ерні кемсең -кемсең етіп, тү сі бұ зылып қ оя берді. Қ ойлардың жаппай қ оздайтын уақ ыты жеткен ғ ой! Кешеден бастап! Боранда! Мына ә лемет ақ боранда! Аязда!!!

Кешегі артта қ алғ ан екі қ ой кө з алдына қ айта жетіп келді. Бишаралар! Тууғ а қ алғ ан екен ғ ой. Қ азір дү ниеге келген жас қ озылармен бірге қ атып жатыр!

Отамалының басында есуас ой самғ ап ө тті. Таяғ ын кө теріп алып кейін, кешегі қ алғ ан қ ойларғ а қ арай жү гіруге ың ғ айланды. Бірақ сол бойда мұ ның пайдасыз екенін білгендей, жаралы қ асқ ырдай ың ыранып, кейін бұ рылды,

Мына алдында гү рілдесіп келе жатқ ан қ ойлардың жартысынан кө бінің ішінде бү гін-ертең туатын қ озылар. Бишаралар сыртта дү лей боранның соғ ып тұ рғ анын білмей, жарық дү ниеге шығ уды аң сап келе жатыр екен ғ ой.

«О, тә ң ірі! Сақ тай кө р!»

Осы сө здің аузынан қ алай шығ ып, боранмен араласа, топ қ ойдың ү стіне шашылып кеткенін де байқ амай қ алды. Ол ү сігенін, жө телін, бө тен қ атерлердің бә рін ұ мытып кетті.

Тү стен кейін топтан жеті қ ой бө лініп қ алды. Отамалы алғ ашқ ысының қ асына ентіге жетіп келіп, ішін байқ ап еді, қ озы тыпыршып-ақ тұ р екен.

Алда, бишарам-ай! Сорлым-ай! Жарық тығ ым-ау, енді не істейін?!» — Отамалының кө з жасы ү сіген бетінің ү стіне мұ з болып қ атып қ алды. Ащы у ө кпесін тырнап, кең ірдегін жыртып, жө тел болып шық ты. Қ алғ ан алтауы да ә р жерде бір шоң қ иып, ақ боранның ішіне жұ тыла берді.

О, Жапан бай! Айтпап па едім сағ ан! Ашқ арақ! Қ арғ ыс атқ ыр!» — Амалы қ ұ рығ ан Отамалы тобырдың соң ынан жү гірді.

Боран кешке дейін тоқ тамады. Қ ойлар ығ а берді, ығ а берді. Кү ндізгі аяз мынаның қ асында ойыншық екен. Тү ннің ауасы мұ з болып қ алып, шартылдап сынып-сынып жатқ андай. Отамалы сол мұ з кесектермен ә рең дем алып, жаны кеткен аяқ тарын қ озғ ай берді. Қ ойлар тү нде маң ырауды қ ойды. Маң ырауғ а да кү ш керек екенін Отамалы жақ сы білетін. Ө зінің белі сынып қ алғ андай. Ә рең кө тертеді. Аяғ ы саз балшық тан жасалғ андай, ауырлап кетті. Арқ асынан жел ө тіп, жү здеген істік тұ мсық тарын тығ а айдап келеді. Тіпті жел ү лкен тө белерді де аударып тастауғ а ниет еткендей, ө кпесіндегі барлық демін ү рлеп, тү тігіп тұ р.