Міне, осы кезде Отамалы көптен күткен үлкен сұмдық басталды: қойлар жаппай қоздай бастады.

Отамалы қ алшылдап кетті. Арқ асынан мың сан қ ұ мырсқ а инелерін батыра жү гіріп ө ткендей, денесін діріл, селкіл билеп жө нелді.

«О, Аспан! О, Кө к Тә ң ірі!»

Желдің ө тінде бір қ олын қ анатша жайып, тең селіп тұ рып қ алды. Қ ұ лағ ының тү бінен саулық тардың ащы зары ө тіп барады. Қ ойнындағ ы қ озының шаранасы бү ркіттің тырнағ ындай қ адалады. Бірақ оны елеуге мұ рша жоқ. Ол қ айталап:

О, Тә ң ірі!» — деді.

Ойлар жаппай тоқ тап, қ арғ а ұ йлығ ыса қ ұ лап жатыр. Ана жерден де, мына жерден де жел жыртқ ан ащы дауыстар.

Желдің зулауын!

Отамалының есі тағ ы ауып кеткендей. Ерні кемсең деп, ақ қ арғ а кө з жастары ү зіліп тү сті. Кенет қ ұ шақ тап тұ рғ ан қ озысы сусып қ арғ а қ ұ лады. Қ ардың ұ лпалылығ ы мен терең дігі сондай, қ озы қ арғ а кү рп етті де, кө рінбей қ алды. Отамалы да оның соң ынан жерге ұ шып тү сті. Тез арада-ақ қ озыны қ ардан суырып алғ ысы келді. Бірақ ү сіген қ олдары қ озыны дұ рыстап ұ стай алмады. Тек қ арды ысырмалап, адасумен болды. Беті, кө зі, сақ ал-мұ ртына қ ар жабысып қ алды. Саулық маң ырап жаны шығ ып барады. Қ озы бір-екі рет тұ ншығ а маң ырады да, ү ні ө шіп қ алды.

Аяздың шытынауын!

Аспандағ ы ауа қ атып қ алғ ан. Жел ышқ ынып кеткен. Қ азақ даласының барлық бү ркіттері де осы жерге келіп, қ анат-қ ұ йрық тары суылдасып қ ұ йылып, қ ұ лап жатқ андай.

Отамалының демі тарылып, кө мейіне суық толып кетті. Шапанын сыпырғ ан болып, қ озы жатқ ан жерді жапқ ыштап жү р. Саулық алдың ғ ы екі аяғ ын бү гіп жата қ алып, басын қ арғ а тығ ып ө ліп барады. Мұ ны кө ріп ол жылағ ысы келіп кетті. Бірақ кө зінен жас шық пады.

Ол тіреніп ә рең тү регелді. Боран осы сә тте, кө рсін дегендей, қ ас-қ ағ ым уақ ытқ а барлық ақ перделерін сыпырып алып, баурайда жайрап қ алғ ан қ ойларды тегіс кө рсетіп ө тті. Сосын ақ перде тағ ы жабылып, тү к кө рінбей қ алды.

Отамалы ың ыранып кетті:

О, Жапан! Обалы жібермесін!

Боран ызалы иттей ырылдап тұ р. Ит демекші, ит топтың алдында жү рген болу керек, бұ л маң айда ә зір кө рінбейді.

Отамалы бешпетшең. Арқ асынан жел ө тіп барады. Қ олдары икемге келмейді, аяқ тары да денесін ә рең ұ стап тұ р. Желмен бірге жас шіліктей тең селеді. Қ ымызғ а мас болғ ан адам сияқ ты.

Ол артына бұ рылды. Қ атып жатқ ан қ озылар. Маң ырап, жаны шығ а есірген ә лсіз саулық тар. Кө бі шоқ иып-шоқ иып отыр. Қ аншасы туа алмай қ иналып жатқ анын санап тауысу мү мкін емес. Боранның улы тілі бә рінің де маң айын жалап-жұ қ тап, зырғ ып жү р. Ол аяқ тарын сү йретіп бір саулық қ а келді. Саулық тың кө зіне жас қ атып қ алыпты. Ө лген мұ з қ озысын жалап, қ ақ сап тұ р. Отамалының жү регі қ арс айрылды. Жү гірген болып, ана саулық қ а бір, мына саулық қ а бір барды. Бә рі де қ инала туып жатыр. Қ озылар дү ниеге келе сала қ атады. Боран мен аяз жап-жас ө мірлерді ү зіп, топ ү стінде ойнақ тап секіріп жү р.

Кенет оның аяқ тарынан ә лі кетіп, қ ардың ү стіне отыра кетті. Сазарғ ан кө здерімен маң айғ а таң ырқ ай қ арап қ алыпты. Оғ ан боранның ызылы да, аяздың улы тілі де ә серін жойғ ан сияқ ты. Тек кө зін мына ақ кең істікке тігіп алып, ү нсіз отыр. Есі ауып кеткендей.

Бір мезгілде ол кең кілдеп жылап жіберді. Екі жансыз қ олын ә рең кө теріп, алдына созды. Бірдемені қ ысып ұ стағ ысы келгендей, саусақ тарын бү гуге талпынды. Біреуді қ арғ ап жатқ ан сияқ ты. Бірдемені іздегендей. Анда-санда «қ айдасың» дегендей болады.

Айдасың, тас жү рек! Сұ м боран! Буындырайын! Мойның қ айда?» — Бірақ саусақ тары қ ысылмай, ақ дү лейдің ішінде кепкен сексеуілдің бұ тағ ындай арбиып-арбиып қ ала берді.

Ол орнынан тұ рмақ болып талпынды. Бірақ қ айта қ ұ лады. Сосын ол алғ а қ арай қ ұ лауғ а тырысты. Алғ а қ ұ лағ аннан кейін ғ ана аяқ -қ олдарымен қ арманып, ә рең тү регелді. Тымағ ының екі қ ұ лағ ы желкілдеп, тә лтіректеп желге қ арсы жү рген болды.