Жел күшін жинағандай ыңырана бастады. Енді едәуіршік боран болып қалып еді.

Ептеп жарық болды. Енді алдағ ы кетіп бара жатқ ан қ ойлардың дө ң гелекше денелері де айқ ындалғ андай.

Таң...», — деп ойлады Отамалы.

Аяқ тың астындағ ы жартылай мұ з, жартылай қ арғ а оранғ ан жусандар мен кө кпектер кө ріне бастады. Отамалы енді қ ойлардың орта шеніне дейін кө з жеткізді. Қ ар ә лі жауып, борап тұ р. Жел ішін тартатын емес. Міне, қ аптағ ан қ ойдың бү кіл ө ресі қ арауытты. Алды маң дайдағ ы тө бенің бауырына ө рмелеп барады екен. Бә рінің де арқ асында батырлардың сауыттарындай жалтырауық мұ з бен аппақ қ ар.

Таң атты. Бірақ маң ай буалдыр. Дұ рыс ештең е кө рінбейді. Бә рі де тү с кө ріп жатқ андағ ыдай. Анық кө зге ұ рып тұ рғ ан ештең е жоқ. Қ ойлар буалдыр перденің ар жағ ында бара жатыр. Жердегі шө п, бұ та да сол тү с сияқ ты, белгісіз, буалдыр бояумен боялғ ан. Қ ардың ә лі еріп болмағ ан бө лігін жел кө тере ұ шырып, қ ойлардың ү стін, тө белердің баурайын мұ нарғ а бө ктіріп барады.

Енді, шамасы, кү н шық қ ан болу керек, жарық бір қ алыпта қ алды. Соның ө зінде де бір тө беден ә рі ештең е кө рінбейді. «Енді кішкене жү рсем, ауылғ а ілініп қ алуым мү мкін. Қ ойларды ауыл сыртындағ ы кең жырағ а қ амап, лашық қ а кіріп, демалуғ а, кептірінуге болады», — деп ойлап келеді Отамалы.

Ойлар ерімтік кү рпік қ ардың ү стімен, жің ішке аяқ тарымен ою сыза, қ аптап барады. Артта қ алғ ан оюларды жел аяусыз ө шіргіштеп, қ армен тегістеуде. Қ ойлар басын тө мен салып алғ ан, Отамалығ а тек олардың мың дағ ан дө ң гелек қ ұ йрық -тары кө рінеді. Олары бір тө мен, бір жоғ ары шығ ып, ретсіз қ имылдасады. Артта кейбір жерлерде қ арайып қ алып жатқ ан қ ұ малақ тарды жел ә уелі бытыратып алады да, кейін қ армен кө меді.

Жарық болғ алы да біраз болды. Қ ар басқ андық тан ба, тө белердің де тү рі ө згеріп кеткен. Таныс тө белер бетін бү ркеп, ақ шымылдық тың астында жасырынулы. Ә лі қ ар қ алың емес, бірақ таныс жыралар кездеспейді. Бә рі де ептеп ө згерген я жаң а ғ ана қ озғ алып, қ айта қ ойылғ андай.

Отамалының кө ң іліне кү дік оралды. Осы шамада жерден бір уыс тас аралас топырақ алып байқ ап кө ріп еді, одан кү дікті ештең е таба алмады. Жә не шө птер де тап онша ө згеріп бара жатқ ан жоқ. Кү нде кездесетін, осы маң айдың шө птері. Жу-сан, кө кпек, ептеп баялыш, итсигектер, ескі қ ына...

Ол ішін жел кеулей бергесін, қ аттырақ буынып алды. Шақ пақ тасын, пышағ ын тағ ы бір ұ стап кө рді. Білте салғ ан қ алтаны қ ымтаң қ ырап жапты. Су болып қ алса, от жағ а алмайды ғ ой.

Жел баяғ ыдай зуылдап тұ р. Қ аттылығ ы соншалық, кө здің тұ сынан ө ткен қ ар қ иыршығ ы кө рінім жерге жеткенше қ ұ ламайды, сол бағ ытпен ұ ша береді. Жел Отамалының шекпенінің етегін кө теріп, тізесін аймалайды. Жү н шалбардың тесіктерінен шапшып кіріп, денеге инедей қ адалады. Бірақ Отамалы оны ойлап келе жатқ ан жоқ. Кү дігі — ауыл бағ дары. Шамасы, ауылдан тайың қ ырап кеткен болуы керек, ә йтпесе, жететін уақ ыты болғ ан-ды.

Отамалы кө п сескенбейтін. Егер таныс тө беге кездесе қ алса, жө н табатыны анық. Тек қ ойларды желге қ арай айдау қ иын болатын шығ ар. Я бір жырада иіріп қ ойып, жел тынғ ан соң айдап апаруғ а болады ғ ой. Кө кек айында қ ар ұ зақ жатпайды. Бір шай ішімнен кейін-ақ еріп сала бергенін кө ресің.

Ит те жарық болғ асын тынышталыпты. Мұ з қ атқ ан қ ұ йрығ ын сү йретіп ық жақ та келеді. Кү н суыта бастағ андай болды. Енді қ ар еріп жауғ анын қ ойып, ө зінің қ ұ рғ ақ қ иыршық кү йінде Отамалының шекпеніне тиіп, тық -тық қ айта ыршып тү седі.