Дыцый скульптуры сакрапьнага характару.

Тэматыка такіх работ іншая, аднак характа-

рам, стыпістыкай, вобразнасцю яны выяў-

ляюць непасрэдныя аналогіі з колішнімі. У

Хрыстос перад Пілатам. Пачатак 20 cm.

Дрэва, разьба. Глыбоцкі раён.

аднолькавай меры гэта датычыць і твор-

часці майстроў, што калісьці рэзалі скуль-

птуру сакральнага характару, і тых, хто па

ўзросце ці іншых прычынах непасрэдных

адносінаў да яе не меў.

Найбольш арганічна працэс праламлення

традыцый прыкметны ў творчасці вядомага

народнага майстра-разьбяра А.Пупкі

(1893—1984) з г.п. Івянец Валожынскага

раёна. У першыя дзесяцігоддзі 20 ст. ён

выразаў культавую скульптуру менавіта

таго плану, пра які гаварыпася. Былі ў яго і

настольныя ўкрыжаванні, і невялікія скуль-

птуркі для прыдарожных каплічак і крыжоў,

і вяпікія двухметровыя фігуры святых для

мясцовых касцёлаў. У пасляваенны час

майстар звярнуўся да кампазіцый іншага

плану. Ён перастаў карыстацца фарбамі,

адкрыў дрэва, хоць дасягнуць прыгожай

фактуры яму ўдавалася не заўсёды. У

іншым жа пошукі былі паспяховыя і ар-

ганічныя. Стан смутку, тугі, які дамінаваў у

Культавай скульптуры, натуральна выра-

шаны ў вобразах сялянскіх тыпажоў міну-

лага. Іх у А.Пупкі цэлая галерэя: касцы.

П.З яляў скі. Хрыстос і Марыя. 1980-я

гады. Дрэва, разьба, паліхромія. Слабодка

Браслаўскага раёна.

Народнае мастацтва Беларусі

жнеі, сейбіты, лірнікі, жабракі, героі наро-

дных казак, фалькпорныя вобразы і інш.

Жэсты, хоць і набылі пэўную свабоду, па-

ранейшаму запаволена-рытуапьныя і вызна-

чаюць не столькі рух, колькі станвобразаў.

Адсюль іх значнасць, псіхапагічная напоўне-

Насць.

3 пачатку 1980-х гадоў цікава заявіў пра

сябе І.Супрунчык (1946 г.н.) з в.Цераблічы

Столінскага раёна. Яго манументальныя (і

памерамі, і характарам) кампазіцыі на

тэмы народнага побыту выяўляюць амаль

прамыя аналогіі з традыцыйнай драўлянай

скульптурай. Да таго ж многія з іх, як і

Традыцыйная скульптура, прызначаны для

ўстаноўкі ў прыродным акружэнні.

Крыху іншая стылявая накіраванасць у

працах В. Альшэўскага (1904—1994) з

Мінска. Ен выразаў фігуркі жывёл, сцэнкі з

жыцця лесу, паказваў людзей за працай.

Вялікую ўвагу ўдзяляў майстар прапрацоў-

Цы фактуры. Дамагаючыся прыгожай па-

верхні, ён пакідаў месцамі спяды разца,

месцамі гладка зашліфоўваў паверхню, вы-

яўляючы структуру драўніны. Фактура і

Скульптар-разьбяр А.Пупка з Івянца

Валожынскага раёна. 1976.

святлоценявая мадэліроўка дапамагагн яму

падкрэспіць сілу, веліч жывёл, якія часцей

за ўсё паказвапіся ў спакойным стане.

Звяры яго масіўныя, грузныя, дабраду-