O dedi: “Onu aparma­ğınız məni narahat edər. Həm də qor­xuram ki, xəbəriniz olmaz, canavar onu yeyər”.

Yə qub (ə) oğ ulları na dedi: “Yusufdan ayrı lmaq mə nə ağ ı r gə lir və sizin onu aparmaq istə mə niz fikri belə mə ni narahat edir. Mə n ondan qı sa mü ddə tə belə ayrı lı ğ a dö zə bilmirə m. Bax buna gö rə mə n sizə onunla gə zmə yə ç ı xmağ a icazə vermirə m. Mə n hə m də qorxuram ki, siz onu nə zarə tsiz qoyarsı nı z və canavar onu parç alayar. O, canavarlardan qorunmaq ü ç ü n hə lə ç ox balacadı r”.

ﯺ ﯻ ﯼ ﯽ ﯾ ﯿ ﰀ ﰁ ﰂ ﰃ

Onlar: “Biz gü clü bir də stə (on bir nə fə t) olduğ umuz halda cana­var onu yesə, onda biz doğ rudan da aciz sayı ları q ki! ” – deyə cavab verdilə r”.

Qardaş lar dedilə r: “Mə gə r bü tö v bir də stə insan onu qorudu­ğ u halda canavar ona hü cum ç ə kmə yə cə sarə t edə rmi? Ə gə r canavar bizə ü stü n gə lsə, onda biz ə n bə dbə xt və faydası z insanlar oları q”. Onlar ataları nı ə min etdilə r ki, sə hrada gə zintiYusufa fayda verə rcə k və ona heç bir zə rə r də ymə yə cə k və o (ə) onlara Yusufu ö zlə ri ilə aparmağ a razı lı q verdi.

ﭑ ﭒ ﭓ ﭔ ﭕ ﭖ ﭗ ﭘ ﭙ ﭚ ﭛ ﭜ ﭝ ﭞ ﭟ ﭠ ﭡ ﭢ ﭣ ﭤ ﭥ ﭦ ﭧ ﭨ ﭩ ﭪ ﭫ ﭬ ﭭ ﭮ ﭯ ﭰ ﭱ ﭲ ﭳ ﭴ ﭵ ﭶ ﭷ ﭸ ﭹ ﭺ ﭻ ﭼ

Qardaş ları onu aparı b qu­yuya at­maq qə rarı na gə l­dikdə, Biz ona belə və hy etdik: “Sə n onlara bu ə mə llə ri ba­rə ­sində gö zlə mə ­dik­lə ri bir halda xə bə r verə cə k­sə n”.

(12.16) “Onlar axş am ağ laya-ağ ­laya ata­la­rı nı n yanı na gə lib”

Dedilə r: “Ey atamı z! Biz Yusufu ə ş yaları mı zı n yanı nda qo­yub yarı ş maq ü ç ü n getmiş ­dik. Canavar da onu yedi. Ə lbə ttə, biz doğ ru danı ş saq da, sə n bi­zə ina­nan deyilsə n”.

Ataları nı n icazə si ilə qaraş lar Yusufla birlikdə sə hraya getdilə r. Onlar qə ti qə rara almı ş dı lar ki, qardaş lardan birinin tə klifi ə sası nda Yusufu quyulardan birinin dibinə atsı nlar. Onları n dü ş ü ndü klə ri niyyə ti yerinə yetirmə lə ri ü ç ü n yetə rli gü cü var idi və onlar onu bir quyuya atdı lar. Yusuf (ə) bu ağ ı r və ziyyə tə dü ş dü kdə, Allah ona mə rhə mə t gö stə rə rə k, və hy etdi ki, ç oxlu illə r keç dikdə n sonra, qardaş ları bu ə hvalatı unutduqdan sonra, o (ə), bu mə kirli ə mə llə rini onları n yadı na salacaq və tö rə tdiklə ri pisliyə gö rə onları qı nayacaqdı r. Bununla Allah ona mü jdə verirdi ki, o (ə) xilas edilə cə k və ö z ailə si, qardaş ları ilə yenidə n birlə ş ə cə k, hakimiyyə t və qü drə t sahibi olacaqdı r.

Qardaş lar ataları nı n yanı na gecə də n xeyli keç miş qayı tdı lar. Onlar sə hrada adə tə n qaldı qları ndan ç ox lə ngimiş dilə r və uydurduqları ə hvalat hə qiqə tə oxş ası n deyə ağ layı rdı lar. Onlar dedilə r: “Ey atamı z! Biz Yusufa istirahə t etmə sini və ə ş yaları mı zı qoruması nı tapş ı rmı ş dı q, ö zü mü z isə oynamaq qə rarı na gə lmiş dik. Biz qaç maq, ox atmaq və ya gü lə ş mə k istə yirdik. Lakin biz onu bir anlı ğ a tə k qoyan kimi, canavar hü cum ç ə kib onu yedi. Sə n bizə inanmaya bilə rsə n, axı sə n onu hə miş ə ə zizlə yə rdin və onsuz bə rk darı xardı n. Sə n bizim sə mimiyyə timizə ş ü bhə etsə n də, biz sə nin qarş ı nda ö z ü zü rxahlı ğ ı mı zı bildirmə liyik”.

ﭽ ﭾ ﭿ ﮀ ﮁ ﮂ ﮃ ﮄ ﮅ ﮆ ﮇ ﮈ ﮉ ﮊ ﮋ ﮌ ﮍ ﮎ ﮏ ﮐ ﮑ ﮒ

Qardaş ları onun kö ynə ­yinə saxta qan lə kə si sü rtü b gə tir­dilə r. Yaqub de­di: “Xeyr, sizi ö z nə fsi­niz bu iş ə vadar etmiş ­dir. Mə nə mö hkə m sə bir gə ­rə kdir. Sö ylə diklə ­rinizin mü qa­bilində Allah­dan kö mə k dilə ­mə k lazı mdı r”.

Qardaş lar sö ylə diklə rini tə sdiq etmə k ü ç ü n ataları na Yusufun qanlı kö ynə yini gö stə rdilə r. Onlar ataları nı inandı rmaq istə yirdilə r ki, canavar doğ rudan da onları n kiç ik qardaş ı nı parç alayı b yemiş dir, lakin Yə qub (ə) onlara inanmadı. O (ə) onları n arası nda olan mü nasibə tdə n xə bə rdar idi və Yusufun gö rdü yü yuxudan da xə bə rdar idi. Bü tü n bunlar ona ə sas verirdi ki, oğ lanları nı n sö zlə rinə inanması n. O (ə) dedi: “Siz mə ni Yusufdan ayı rmağ ı qə rara almı sı nı z və bu də hş ə tli ə mə l sizə cə lbedici gö rü nmü ş dü r. Mə n ö z borcumu yerinə yetirmə yə, mö hkə m sə bir gö stə rmə yə və bu sı naqdan da ç ı xmağ a ç alı ş acağ am. Mə n ö z taleyimdə n gileylə nmə yə cə k və insanlara ş ikayə t etmə yə cə yə m. Mə n ö zü mə də ü mid bağ lamı ram, tə kcə Allahdan kö mə k dilə mə k ü ç ü n bö yü k sə ylə dua edə cə yə m”.

Yə qub peyğ ə mbə r (ə) verdiyi və dinin ü stü ndə dayandı və ç ə tinliklə ri haqqı nda tə kcə Fö vqə luca Allaha ş ikayə t etdi, ç ü nki belə ş ikayə tlə r sə birliliyə və dö zü mlü lü yə zidd deyildir. Hə qiqə tə n, peyğ ə mbə rlə r ö z və dlə rinə hə miş ə sadiq olurlar.

ﮓ ﮔ ﮕ ﮖ ﮗ ﮘ ﮙ ﮚ ﮛ ﮜ ﮝ ﮞ ﮟ ﮠ ﮡ ﮢ ﮣ ﮤ ﮥ ﮦ ﮧ ﮨ ﮩ ﮪ ﮫ ﮬ ﮭ ﮮ ﮯ ﮰ

Quyunun yaxı nlı ğ ı na bir karvan gə ldi və suç uları nı su da­lı nca gö ndə r­di­lə r. O, su qa­bı nı quyuya saldı və: “Ş ad xə bə r! Burada bir oğ lan uş ağ ı vardı r! ”– dedi. Karvan ə hli onu satı lacaq bir ə ş ya kimi ö zlə ri ilə apardı lar. Allah isə on­la­rı n nə etdiklə rini bilirdi”.