Стагоддзя яна займала кампактны арэал,

што ўключаў заходнюю частку Паазер'я і

суседнія тэрыторыі Літвы.

Разам з тым у гэтым рэгіёне акрамя не-

вялікіх сельскіх ганчарных цэнтраў з іх ар-

хаічным спосабам вытворчасці дзейнічалі і

буйныя гарадскія і местачковыя асяродкі

(Глыбокае, Дзісна, Бешанковічы, Чашнікі) з

фармоўкай посуду на быстраходным ган-

чарным крузе, частковым ці суцэльным

глазураваннем, падпаліўнай ангобнай раз-

малёўкай расліннага характару белага,

карычневага, зялёнага колераў (Дзісна

Мёрскага раёна). Аднак характэрна тое,

што ў формах гэтага посуду прыкметны

ўллыў архаічнай ляпной керамікі. Вырабы

грузныя, масіўныя, шыракагорлыя, некато-

рыя з іх традыцыйна аплецены бяростай.

Чайнік. Канец 19 cm. Гліна, тачэнне, глазу-

раванне. Івянец Валожынскага раёна. ДМЭ.

На Беларускім Падняпроўі ганчарны

промысел быў пашыраны больш як у 70

ганчарных цэнтрах — і невялікіх сельскіх

(Ляды Дубровенскага раёна, Новая і Ста-

рая Будаўка, Сухачэва, Рыдамль Талачын-

скага раёна, Лядневічы, Лісічына Сеннен-

скага раёна, Літвінавічы, Благаўка, Русакі

Шклоўскага раёна), і буйных гарадскіх і ме-

стачковых (Дуброўна, Чавусы, Крычаў,

Мсціслаў, Магілёў, Копысь Аршанскага ра-

ёна, Бабінавічы Лёзненскага раёна). і ў тых,

і ў другіх, за рэдкім выключзннем (Стары і

Новы Дзедзін Клімавіцкага раёна), кары-

сталіся нажнымі быстраходнымі кругамі і

пластычнымі глінамі, што дазваляла выраб-

Ляць танкасценныя зграбныя вырабы разна-

Стайнага асартыменту. Тут паралельна

бытавалі ўсе віды утылітарна-мастацкай

апрацоўкі: глазураванне, дымленне, гарта-

ванне. Аднак пры ўсёй гэтай разнастайнасці

для формаў падняпроўскай керамікі хара-

ктэрная агульная падоўжанасць, строй-

насць, зграбнасць сіпуэта мяккай мадэлі-

роўкі, падкрзсленага маляўнічымі пацёкамі

палівы, сціплым лінейна-хвалістым прачэр-

Міска. 1930-я гады. Гліна, тачэнне, эмалі,

глазураванне. Ракаў Валожынскага раёна.

МСБК.

А.Навумовіч. Ганчарны посуд. 1979.

Гліна, тачэнне, глазураванне. Дарасіно Лю-

банскага раёна.

Народнае мастацтва Беларусі

чаным дэкорам ці нескладанан, але ма-

ляўнічай ангобнай размалёўкай белага ко-

леру (Бабінавічы).

Найбольш прыкметна гэта выяўляецца ў

Форме гладыша (гарлач, кушын, жбан).

Тулава яго маленькае, амаль шарападоб-

нае, выразна фіксуецца лінія пераходу ў

высокую цыліндрычную шыйку з невялікім

валікам на венчыку. Гэтая прыкмета ад-

рознівае мясцовыя вырабы ад масіўных

формаў паўночнага захаду Беларусі ці кру-

Глявых караткагорлых — Заходняга Па-

Лесся.

Кераміка Цэнтральнай Беларусі сінтэза-

вала ў сабе асноўныя асаблівасці іншых

рэгіёнаў. Тут дзейнічалі і невялікія сельскія

ганчарныя цэнтры з некалькімі майстрамі,

што выраблялі гартаваную кераміку нешы-