Шым этапе. Аднак у некаторых выпадках

гэта стала асновай для развіцця самабы-

тных з'яў, што маюць несумненную ге-

нетычную сувязь з глыбока традыцыйнымі

відамі народнага мастацтва. Сярод іх —

творчасць А.Кіш з яе ярка індывідуальным,

Але тыпова народным характарам. Яшчэ

больш прыкметная гэтая сувязь у паўночна-

беларускіх распісных дыванах, якія за адно-

сна кароткі тэрмін (20—50-я гады) выпра-

цавалі характэрныя рэгіянальныя асаблівасці

і тыпова мясцовую стылістыку.

На жаль, у сваім традыцыйным выглядзе

большасць відаў роспісу сёння практычна

не развіваецца. Некаторыя народныя май-

стры прадаўжаюць распісваць дываны на

тканіне, аднак гэтая традыцыя стымулюец-

ца сёння не попытам мясцовага асяроддзя,

а музейнай і выставачнай дзейнасцю. У су-

вязі з ростам цікавасці да традыцыйных свя-

таў і абрадаў, які адзначаецца ў апошні час,

некаторыя надзеі можна звязваць з працэ-

Народнае мастацтва Беларусі

самі натуральнага адраджэння традыцыі дэ-

каравання пісанак.

У большасці ж выпадкаў сучасны роспіс

уяўляе сабой спробу адраджэння, а часцей

за ўсё інтэрпрэтацыі і перапрацоўкі яго

традыцый на другасным узроўні. Найбольш

цікавыя распрацоўкі мастакоў НДМЭЛ:

пано на шкле, тканіне, дрэве, куфэркі, та-

леркі, кухонныя наборы і інш. Выкананы

яны ў большасці выпадкаў няблага, па-суча-

снаму, адчуваецца традыцыя ці канкрэ-

тнага віду роспісу, ці пэўнага рэгіёна, аднак

гэта ўсё ж вырабы утылітарна-мастацкага,

дэкаратыўнага і сувенірнага плану, у адно-

сінах да якіх можна весці гаворку толькі як

пра больш-менш удалую інтэрпрэтацыю

Народных традыцый.

Малевская М.В. Полнвная керамнка древнего Но-

вогрудка / / СА. 1969. № 3.

2 Воронмн Н. Древнее Гродно: По матермалам ар-

Хеол. раскопок 1932—1949 гг. М., 1954. С.125 (МНА;

№ 41).

3 У мекаторых выпадках ёсць дакладныя звесткі пра

тое, што ў роспісах інтэр'ераў храмаў прымалі ўдзел

Мясцовыя народныя майстры, як, напрыклад, у азда-

бленні Троіцкай царквы Маркава манастыра ў Віце-

бску ў 1691 г. (ГБМ. Мм., 1988. Т.2. С.128—129).

А к ты Внленской археографмческой комнссмн. Вм-

Льма, 1887. Т.14. С.347.

5 Адным з такіх майстроў роспісу быў А.Пігарэвіч,

які працаваў у 70—80-я гг. XVII ст. ў Магілёве (Кацер

М.С. Нзобразнтельное нскусство Белорусснм доок-

Тябрьского пермода. Мн., 1969. С.22).

6 У вопісах аднаго з двароў за 1520 г. адзначаны

«коўш вялікі драўляны» (Археографнческнй сборннк

докумемтов м матерналов, относяіднхся к нсторпм Се-

веро-Заладной Русн. Внльма, 1870. Т.7. С.11). Вялікі

карэц з Прапойска знаходзіўся да рэвалюцьіі ў

Магілёўскім царкоўна-археалагічным музеі. Мяркуец-

ца, што ён быў звязаны з т.зв. мядовымі братчынамі,

якія бытавалі ў беларускіх гарадах (Ж у д р о Ф. Мстормя