Боку, не адрывацца ад народнай асновы

рамяства, не ўхіляцца ў этнаграфізм, з

другога — пастаянна адточваць і ўдаска-

нальваць пластычныя дасягненні. Іншыя ма-

тэрыялы практычна не выкарыстоўваюцца,

усю сваю ўвагу майстрыхі засяродзіпі на

раскрыцці дэкаратыўных якасцяў саломы,

распрацоўваючы ўсё новыя і новыя прыё-

мы пляцення і спосабы дэкаравання.

Здавалася б, абмежаваныя пластычныя

магчымасці празаічнага матэрыяпу не да-

звапяюць выйсці за рамкі традыцыйных тэ-

хналагічных прыёмаў — круглай і гранёнай

пляцёнкі, плоскіх і выпуклых рамбічных

Уставак, шахматнага перапляцення саламя-

ных стужак, перагінання і перавязвання пуч-

коў саломы. Аднак майстрыхі валодаюць

сёння дзесяткамі прыёмаў пляцення і дэка-

равання вырабаў, пастаянна адкрываюць

усё новыя і новыя магчымасці сапомы. Раз-

настайнасць фактуры дасягаецца супастаў-

леннем тоўстых і тонкіх саломінак, раз-

мяшчэннем іх пад рознымі вугламі, скруч-

ваннем, косымі зрэзамі, драбленнем,

перацісканнем, уключэннем капаскоў і ка-

ленцаў і інш. Паверхня вырабаў пераліваец-

ца, іграе, лашчыць вока колеравай і пласты-

чнай гармоніяй, выключнай адчувапьнасцю

матэрыялу. Прастатой і логікай формаў,

традыцыйнасцю і вобразнасцю вызначаюц-

ца невяпікія фігуркі сувенірнага і мастацкага

прызначэння. Урачыстасць і манументаль-

насць уласцівыя буйным творам выстава-

Чнага прызначэння.

Няспынныя пошукі ў галіне формаў і дэ-

кору дазволілі Т.Агафоненка зрабіць новы

крок у сапомапляценні. Капі вырабы тра-

дыцыйнага плану не перавышапі пэўных па-

мераў, абмежаваных даўжынёй сапомінак

у межах міжвузелляў, то Т.Агафоненка

прыдумала спосаб адмовіцца ад гэтага мо-

Дуля. Свае вырабы яна пляце на каркасе з

саломы, надаючы яму пэўную форму бу-

дучага твора, і затым афармляе яго розны-

мі пляцёнкамі і фактурамі да неабходнага

аб'ёму. Гэта дазволіпа значна ўзбагаціць

пластыку, пашырыць дыяпазон аб'ёмаў,

дабіцца сапраўднай скульптурнасці. Яе пеў-

ні і паўліны з раскошнымі хвастамі, зграб-

нымі гапоўкамі і незвычайным апярэннем

казачна прыгожыя і заўсёды непаўторныя.

Такой жа разнастайнасцю дэкаратыўна-

тэхнічных прыёмаў вызначаецца і пластыка

Л.Главацкай. Яе любімыя сюжэты — конь і

Алень. Хоць работы дасягаюць часам знач-

ных памераў, аднак канструкцыйная логіка,

Якая дыктуецца пучком саломы, прасочва-

ецца досыць яўна. Фантазія Л.Главацкай

невычарпальная ў вынаходстве ўсё новых і

новых спосабаў дэкаравання паверхні.

Напрыклад, яна стала выкарыстоўваць ву-

зялкі-каленцы, незаменныя для вырабу

галінастых рагоў аленя.